De Wibar organiseert een nieuw festival: Live in de Loods. "Verwacht iedere editie een andere sound en samensmelting van genres," kondigt de organisatie aan, en deze keer zijn dat indie en post-punk. Sea Foam Grey, Baaf, Ringo Starrbucks en Mood Bored gooien op 20 december de trossen los voor de eerste hervatte editie.

“Hervatte”? Ja, want in oktober 2022 was er een oerversie, met Kalaallit Nunaat, KIEFF en de festivalvrienden van Baaf. Hopelijk lukt het nu om er een vast terugkerend festival van te maken.

Sea Foam Grey

Voortstromend

Dit Frans-Nederlandse trio (de Canadees ontbreekt) maakt melancholisch aandoende post-punk met elementen van new wave en shoegaze. Hun muziek brengt je in het soort dromerige stemming die je kunt hebben als je vanaf Scheveningen uitkijkt over de staalgrijze zee onder een grauwe lucht. Ook buiten hun genre gedacht, passen ze helemaal bij Live in de Loods: containers worden vaak over zee vervoerd en een loods leidt je daar. Ongemerkt verglijdt het ene nummer in het andere, voortgedreven door de drum van Ruben Kramer. “Please wear ear protection, our drummer can get really fucking loud!” waarschuwt Sea Foam Grey. Je kunt diens instrument inderdaad niet missen, al is de intensiteit gelukkig ook weer niet van het niveau TankZilla of DŸSE - dan zouden bas, zang en gitaar al helemaal overstemd worden.

Ze spelen alle nummers van hun EP ‘Machine in Flames’, maar ook ‘Igloo White’, een nummer dat ze nu aan het opnemen zijn; ze werken nu aan een tweede EP. Het thema van die eerste EP is origineel: Franse anarchistische computerwetenschappers die computers sloopten. Sethoogtepunten zijn de snellere van ‘Best Self’, ter afwisseling, en de notenduikvlucht van gitarist en zanger Boris Duval aan het eind van hun optreden.

Naarmate de set vordert, begint de snarensectie meer over het podium te bewegen. Er is geen vierde wand bij dit trio, zoals die er bij pure shoegaze zou zijn. Bassist Nuno Rijken doet deel van de aankondigingen, maar vooral Ruben zoekt het publiekscontact, zoals bij de ballad ‘Fever Lost’, “Er mag geschuifeld worden!” (Vingergefluit uit het publiek volgt). Toeschouwers mogen voor een biertje proberen te raden welk nummer Sea Foam Grey covert. We zagen ‘She’ al op de setlist staan, en bij een Franse zanger vrees je voor Charles Aznavour, maar dat is het duidelijk niet. “Oasis? Je zit in de goede richting,” maar niet echt, want het blijkt van Blink-182.

Baaf

Groeit erin

Ook deze band combineert post-punk en shoegaze, maar heeft een wat rustiger en poppier geluid. Baaf is Leids en laat dat blijken met ‘Stone Street’, een nummer waarin de gevaarlijke Steenstraat vol zit met ongure kroegen en vurige predikers. Dit viertal onderneemt een tocht die deels langs de Leidse singles leidt: ‘Perfumed Nightmare’, ‘I’ll Never Know’ (“ons kerstnummer”), ‘Fever Dream’, ‘Paterson’ en ‘In A Desert Land’. Drummer en leadzanger Jasper Loos heeft een mooie, melodieuze stem, en legt contact met het publiek via de aankondigingen. Backing vocalist en gitarist Youp van der Graaf beweegt nog wel mee op de voorgrond, maar de andere twee zitten een groot deel van hun optreden nog wat op de shoegazegolflengte. Ze zijn te bescheiden, want ze spelen technisch prima. Vanaf het uptempo ‘In A Desert Land’ komen zij er meer in, maar dan is de set jammer genoeg al bijna afgelopen.

Waar de frontsectie weinig aan kan doen, noch de geluidsmensen, is dat de snarensectie en achtergrondzang opnieuw nogal zacht zijn – de Wibar is nou eenmaal een enorme ruimte die zich niet gemakkelijk met geluid laat vullen en de tijd om het te kunnen regelen tussen de optredens is kort.

Ringo Starrbucks

Punkgeest in een post-punklichaam

“Middelvingers in de lucht voor Faber en Wilders!” Aan het einde van hun set laat Ringo Starrbucks merken dat hun post-punk niet alleen qua tempo tegen punk aanschuurt, maar ook qua politieke lading. Ze zingen over online vrouwenhaters in ‘Incels’, de kabinetten-Rutte in ‘De-missionary’ (maar dit betrekken ze vast ook op het X-vechtkabinet-Schoof) en het verwelkomen van vluchtelingen in ‘RefuJesus’. “Ik vind dat elke vluchteling welkom is in dit tyfusland,” zegt frontman Daniël Klok ironisch.

Ook qua intensiteit is de band punky: bassist Tijs Blom zien we spelen met geopende mond, zijn handen opvallend ver op de hals. Drummer Stijn Gruisen, hun voormalige gitarist, gaat tekeer achter zijn kit en glimlacht regelmatig. Leadgitarist Morris Heilijgers is juist stoïcijns. De band zet vanaf het podium onverwacht de schijnwerper op toeschouwer Franklin (“O, God!”): hij is vandaag jarig. Franklin is een vaste fan, en met reden: hij is de vader van Morris.

De setvolgorde van Ringo Starrbucks is dezelfde als in september bij JVC De Schuit in Katwijk; "niet repareren wat niet kapot is", lijkt hun motto. Wie weet is dit hun vaste veertigminutenset?

Mood Bored

Ballads en bangers

De filosoof weet: elk nadeel hep se voordeel. Als de soundcheck van Mood Bored bijna afgerond is, blijkt dat de microfoon van frontvrouw Myrte Driesenaar het niet doet. Na wat testen wordt die vervangen door een draadloos exemplaar. Het gevolg van de uitgebreidere soundcheck is echter een prima balans tussen een goed hoorbare bas, gitaar, zang en drum, eentje die bij de eerdere sets miste. “Meer tijd = betere afstelling” was anderhalf jaar geleden ook de winnende Wibarformule bij Headfirst tijdens Hondsdol. Van hun optreden op Werfpop 2023 herinner ik me vooral ballads, maar misschien hadden ze de set toen aangepast aan de loomheid van de tropische temperaturen. Die rustige nummers komen hier ook voorbij, maar die worden afgewisseld met opzwepers als ‘Wake Up With You (WUWU)’, of zelfs met nummers die van ballad overgaan in banger, zoals ‘Ladadee Ladada’. Hopeloos- en richtingloosheid klonken niet eerder zo goed.

Myrthe heeft in haar stem een Gwen Stefani-achtig timbre en ademloosheid. Vooral in ‘Loud’ hoor je haar bas lekker duidelijk. En wie is die tweede jarige waar we naar hintten? Dat blijkt drummer Timo de Wit te zijn. Hij heeft van de festivalorganisatie van de Wibar een stuk taart gekregen met “25” in kaarsen (“Echt superlief van ze!”). De zaal zingt: “Happy birthday to you”. Je ziet aan hun podiumcomfort dat dit de meest ervaren band is: deze Poprondeveteranen zijn gewend om overal te spelen. Om op tijd klaar te zijn na het microfoongedoe, slaat Mood Bored stiekem het één na laatste nummer over; daardoor is er tijd om massaal mee te dansen op ‘Gardener’. Kortom, Mood Bored is van de vier bands het verst ontwikkeld en de terechte headliner van de avond.

De Live in de Loods-avond was absoluut geslaagd. De altijd gastvrije medewerkers, de line-up en het interessante decor zijn absoluut top. Met een presentator die de artiesten aankondigt en een langere soundcheck wordt het festival nog beter. Zoals de Leidse zangeres Merle zingt: “Geef het tijd”.