Rebels without a cause Rebels without a cause

Het begint al rebels voordat het festival start. Volgens de poster, ticket en een organisator zou dat de deur om 19:00 uur opengaan, maar die blijkt een half uur later gepland. De toegang wordt echter niet geforceerd door woedende horden; de enkeling die er staat, kletst en wacht rustig tot de deur opengaat. 

Organisatoren Nando (Fool Circle), Rikkert (Dön't Mïnd Thë Füzz) en Gilian (Hondsdol) beklimmen het podium van de kleine zaal van de Nobel om de avond te openen. Aan de achterwand hangt een videoscherm met de logo's van de organisatoren. Zodra er een band gaat spelen, verandert dat beeld in het bandlogo. Het drietal bedankt de Nobel en is blij dat Lazaru's weer open is; ze vervloeken de gemeente en sporen de Lazaru's-eigenaar aan om "de kwaliteit van zijn papieren" te upgraden. Rikkert eindigt positief: "Zie je die glimlach?," terwijl hij breed grijnst. Daarmee kan Medgar beginnen.

Het Leidse Medgar speelt volgens het KISS-principe (Keep It Simple, Stupid): ze gaan voor “lekker hard en niet te ingewikkeld”. Waarom zou je je uitputten in moeilijke licks en exotische akkoorden als er ook een snelle en directe weg is? Basisakkoordenschema’s en driekwartsmaat werken prima als ze met passie gespeeld worden, en dat doet Medgar. Dit viertal is een blikje groene Fernandes bij een energiedip. Hun verhitte rock warmt het publiek aardig op. De band raakt zelf ook verhit; zanger/gitarist Rik gehoorzaamt het publiek (“Shirt uit!”), maar desondanks raakt zijn borstkas bedekt met een zweetlaagje. Leadgitarist Bansta beweegt ontspannen naar voren en naar achteren als een toren, gebruikmakend van de bewegingsvrijheid van zijn lange kabel. Martijns drum overheerst het podium. Tegen het einde van de set komt de eerste pogo op gang, je voelt aan alles dat dit later op de avond een pit gaat worden. In het schijnsel van bloedrode lampen sluit Medgar hun set af.

Wielklem is een Almeerse punkhopband rondom zanger Gilian Cage. Hij was één van de bandleden van het pas gestopte punk/hiphopcollectief Psychose, dat we in mei nog bij Hondsdol zagen. Is Wielklem een voortzetting van Psychose met andere mensen en middelen? Nee – alle odes en verwijzingen naar Almere (Almere City, #IkWoonNogSteedsInAlmere) zijn verdwenen, de opstand tegen het systeem in hun teksten is gebleven. Daarnaast is Gilian hier puur de zanger en frontman en staat dus vooraan op het podium in plaats van achter een mengpaneel. Hij staat er met bassist Luc, gitarist Hemran en drummer Harpit. De lage bas en de drum overheersen, de zang heeft veel galm. De pogo van Medgar gaat hier bijna meteen over in de eerste mosh.

Gilian is expressief: hij gaat van rust (op een bepaald moment ligt hij zelfs) naar een sprong van het podium en een mosh starten, allebei zingend. De band lokt behulpzame suggesties uit; bij de regel: “Je klopt aan maar er is niemand thuis,” reageert een toeschouwer met: “Deur intrappen!” Punkhop kan zo hard en meeslepend zijn als de zwartste metal. Dit is het één na laatste optreden van Wielklem, want Gilian gaat zich concentreren op de DIY-punkfeesten van Hondsdol.

Het Alphense Artifice wordt aangekondigd alsof ze uit een geheim talentenprogramma komen: “Ze hebben tien jaar in een hele kleine oefenruimte geoefend, nu hebben ze het podium dat ze verdienen.” Bassist en zanger Prashant: “Dit is ons eerste optreden in vijf jaar ofzo,” en daarmee is dit The return of the ‘King of the desert’. Het viertal is de technici van de avond, met ingewikkelde ritmes die verwerkt zijn in lange metalnummers. Drummer Fabyan speelt gepassioneerd en uitstekend, met een geconcentreerde blik. Gitarist Thomas hoorden we twee weken geleden nog spelen in Troubled. Zijn gitaar en die van Joey metselen een muur van geluid, met af en toe progrockstukjes voor een rustmomentje. Er komen Arabische invloeden voorbij, maar: “nu komt de piratenshit!” De voorste rij reageert door te gaan zitten en roeibewegingen te maken; zijn het piraten met roeiboten? De band kijkt geamuseerd toe. Uit de zaal en van de presentatoren hoor ik suggesties om Artifice te promoveren naar de grote zaal van de Nobel, en dat lijkt me een uitstekend idee.

Ācīd Rēflūx  zagen we laatst nog bij Hondsdol en Dön't Mïnd Thë Füzz en draagt als slotact hoge verwachtingen. Gilian roept in de aankondiging: “Ik wil gewonden zien in de pit!”, maar ondanks het vurig moshende publiek zijn er gelukkig geen dokters nodig.

De altrock van Ācīd Rēflūx schuurt door het moordende tempo tegen punk aan, met sporen van metal, grunge en onversneden punk. Hun melodieën zijn over het algemeen simpel gehouden en gepassioneerd, al laat bijvoorbeeld zanger/gitarist Rikkert door achteloze technische gitaarloopjes horen dat hij dat ook kan. Over drie weken lanceren ze hun EP ‘Dixi’, dan kun je horen hoe ze op de plaat klinken.

Het drietal staat zelden gedrieën op het podium, want hun optreden zit vol verrassende gastoptredens. Bij het openingsnummer is de achtergrondzang van Gina, Duncan en Sjoerd van Headfirst. Later wordt er op het podium met veel plezier de macarena gedanst door Rik van Medgar met twee toeschouwers en wordt een gymp van bassist Puck tijdens het spelen door het publiek opnieuw geveterd en gestrikt.

Behalve hun instrumenten bespeelt Ācīd Rēflūx ook het publiek; zanger/gitarist Rikkert vraagt voortdurend input en gebaart het publiek wat ze moeten doen. Ook de bassist zoekt contact met de toeschouwers: hij eet onder andere een door het publiek toegeworpen stuk appel op en duikt tussen de fans om te crowdsurfen. Zoals organisator Nando het optreden samenvat: "Dit was letterlijk een acid reflux!"

Op zaterdag 25 november is er een tweede Randstad Rebels in de Nobel. Over ongeveer twee weken gaat de kaartverkoop van start; kijk daarvoor op de socials van Fool Circle en de site van de Nobel.