Mr. Airplane Man mag het spits afbijten. De garage blues van Margaret Garrett en Tara McManus wordt goed ontvangen. In een sobere setting van zang, gitaar en drums, af en toe aangevuld met een orgel, werken zij hun set af. De iele zang van beide dames mist pit, maar in combinatie met de repeterende gitaarriffs en donkere drums lijken sommige nummers een kleine trip. Mr. Airplane Man had een spetterend einde van de set in petto. Helaas blijft het slotakkoord wegens tijdgebrek beperkt tot één nummer.
Krachtige terugkeer van The Gories in Vera
Drietal uit Detroit maakt hoge verwachtingen waar
De terugkeer van The Gories zorgt ervoor dat het publiek woensdagavond tijdig binnendruppelt in Vera. De band won in 1992 de Vera Poll en daarna keerden de Amerikanen in 2009 al eens eerder terug in Groningen. Mensen die het optreden 23 jaar geleden hebben gezien en zij die toen nog niet geboren waren, en alles daar tussenin, pakken samen voor het podium. Het is volle bak vanavond. Het publiek pakt twee puike voorprogramma’s mee.
Trip
Boogie Chillers are alright
Een kwartiertje na de aftocht van de dames uit Boston staat Boogie Chillers klaar. Met de elpee Down From The Tree is de band goed op weg om zijn staccato swingende rock-’n-roll vast te leggen voor het nageslacht, maar Boogie Chillers is een band die je live wilt zien en horen. De zaal is inmiddels goed volgelopen en het wordt al dringen bij het podium. Als je niet beter zou weten, dan denk je dat hier de hoofdact staat. Van onder zijn pet kijkt Taede Jagersma met maniakale ogen de zaal in. Hij wisselt fijne gitaarloopjes af met strakke riffs en zijn zang doet af en toe denken aan die van Lux Interior van The Cramps. Zijn wederhelft Fiona van Gelder doet niet voor hem onder wat zang en riffs betreft. Drummer Koos Borg houdt geconcentreerd de boel bij elkaar, de ene keer met rechttoe rechtaan drumwerk en de andere keer met een swingende groove. Met het hoogtepunt Boogie Chillers Are Alright sluit de band het optreden af en laat het horen hoe spannend het huwelijk van twee gitaren in één band kan zijn.
Snoeihard
En dan, 23 jaar na hun eerste optreden in Groningen, staat The Gories op het podium. Het drietal uit Detroit - Mick Collins en Dan Kroha op gitaar en zang, Peggy O’Neill op drums - ging in 1992 met de Vera Poll aan de haal. Dat schept verwachtingen en die worden ingelost vanaf het eerste nummer, een fijn voorstelrondje met Hey Hey We’re The Gories. De voorzet die Mr. Airplane Man en Boogie Chillers hebben gegeven om het publiek omver te blazen, wordt door The Gories snoeihard tegen de touwen gewerkt. Wellicht dat het FC Groningen-shirt van Collins met de tekst ‘Ik was erbij’ daaraan bijdraagt (aan de onwetenden: wij hebben de beker gewonnen).
Ongepolijst kun je de nummers niet noemen. Collins en Kroha wisselen elkaar af in rauwe riffs en hoekige solo’s, met op de achtergrond dreunend en minimaal drumspel van O’Neill. Het past allemaal precies. Beide heren zijn bovendien goed bij stem. Kroha krijst zijn jeugddromen van zich af (Thunderbird ESQ) en het donkere en warme geluid van Collins geeft de nummers soul. Die nummers misstaan op geen enkele Northern Soul-compilatie.
Nederbiet
De presentatie is dan wat minder - tussen de nummers heerst vooral overleg over welk nummer gespeeld moet worden en de communicatie met het publiek gaat niet veel verder dan ‘Hey!’ en ‘Alright!’ - maar The Gories komt ermee weg. Als de rammelende machine eenmaal speelt, draait-ie op volle toeren. Een leuke anekdote over het allereerste nummer dat de band speelde, onvervalste nederbiet van The Motions, werkt bovendien als smeerolie, zeker als ze Everything That’s Mine ook spelen. Met tweemaal een toegift, eindigend als verwacht met Nitroglycerine, laten de dame en heren zich in ieder geval van hun meest loyale kant zien. Het zal niemand verbazen als The Gories ook dit jaar hoge ogen gooit bij de poll. Mocht de band op het eind bovenaan staan, kan het publiek zeggen: ‘Ik was erbij.’