Met op de achtergrond de dreiging van onweer en de harde wind die door de bomen waait, is het tijd voor wederom een akoestische set. Podium Plataan is gezellig druk en mensen lijken speciaal te zijn gekomen voor I Am Oak, alias Thijs Kuijken. Deze Utrechtse zanger draait al heel wat jaartjes mee en is dan ook geen onbekende op Noorderzon. Vanavond brengt hij zijn nummers akoestisch ten gehore. Thijs speelt zijn set chronologisch, met eerst een nummer van zijn eerste album, daarna van zijn tweede album en zo door. Het nummer How Long van de EP Black Oak maakt indruk op het aanwezige publiek. Al zijn liedjes zijn akoestisch en erg klein. Het is dan ook muisstil.
Thijs vraagt geregeld: “Zijn er nog vragen?” Die zijn er en hij beantwoordt ze graag. Het geheel zorgt voor een grappige sfeer tussen de nogal serieuze nummers door. Het korte nummer Firm Hand draagt hij op aan een man vooraan, die dit liedje twee jaar geleden graag wilde horen in de container op Noorderzon. Ondertussen blijft de wind waaien en zijn festivalgeluiden op de achtergrond te horen. Dit maakt het geheel idyllisch. De nummers zijn stuk voor stuk breekbaar, evenals Thijs zijn stem. Hij speelt een prachtige set en door de interactie met het publiek weet hij van begin tot eind te boeien.
#NZON15 Dag zeven van Noorderzon: I Am Oak, BLUE CRIME, Eerie Wanda en North To The Night
De zomer lijkt verdwenen, de goede muziek gelukkig niet
Herfstachtig weer op de zevende dag van Noorderzon. Harde wind en hier en daar wat regen, maar koud is het gelukkig nog niet. 3voor12 groningen neemt een kijkje bij de ingetogen folkartiest I Am Oak op Podium Plataan en in de Vera-container, waar BLUE CRIME, Eerie Wanda en North To The Night van zich laten horen.
I Am Oak
BLUE CRIME
BLUE CRIME mag vanavond het spits afbijten in de Vera-container. Het kan liggen aan het feit dat de band als eerste op moet, maar de container zit niet vol. Dit is jammer voor een band als BLUE CRIME, die toch wel beschikt over een aardige dosis pit en energie. Wat meer publiek had voor een betere groepservaring kunnen zorgen. De muziek van het viertal, bestaande uit drie dames en een heer gekleed in keurig wit, is het best te omschrijven als melodieuze, experimentele dreamrock met een zeker meebeweeg-gehalte. Blonde Redhead en PJ Harvey lijken grote inspiratiebronnen te zijn.
De groep speelt swingend en zuchtend, al kunnen ze het zuchterige beter achterwege laten. Het is net iets té en komt niet lekker over. Ook het gefriemel met pedaaltjes en effecten voegt niks toe, alleen de grote shoegaze- en noisebands varen daar wel bij. Ondanks dat speelt BLUE CRIME een oprechte en heel vermakelijke set.
Eerie Wanda
Vervolgens is het de beurt aan Eerie Wanda. “Hallo, bedankt dat jullie allemaal zijn gekomen”, spreekt de bescheiden, breed glimlachende zangeres van de band, Marina Tadic. De bescheidenheid mag best wat minder, want de groep kan terugkijken op een succesvolle periode. Zo traden ze op met Allah Las en Jacco Gardner, en stonden ze dit jaar liefst drie keer eerder in Groningen op de planken. Vanavond staat de band in een goed gevulde Vera-container.
Zodra de eerste noten klinken, wordt ook duidelijk waarom Eerie Wanda met eerdergenoemde artiesten heeft getoerd. Naast het feit dat de bassist en drummer van vanavond ook bij Jacco Gardner in de band spelen, leunt het geluid van Eerie Wanda erg op de psychedelische popmuziek uit de jaren zestig. Vederlichte zang in samenspel met dromerige gitaarpartijen, ondergedompeld in een lading galm en bijeengehouden door een strakke ritmesectie. Kortom: de band klinkt heel erg goed.
Het goede optreden van de band kan echter niet verbloemen dat het inmiddels erg warm is geworden in de kleine container. Halverwege de set zijn er dan ook een paar toeschouwers die het niet meer trekken en de buitenlucht opzoeken. Ondanks de temperatuur, waar frontvrouw Tadic ook last van heeft, geeft de band een hele goede show die perfect past bij de intieme ambiance die heerst in de container. Na afloop blijkt uit het applaus dat Groningen, zelfs na optreden numero vier en vijf van dit jaar, nog geen genoeg heeft van Eerie Wanda.
North To The Night
North To The Night is de laatste band die vanavond in de Vera-container staat. Buienradar belooft inmiddels weinig goeds en veel mensen zoeken een droog onderkomen. Een kwartier voor de band begint, regent het al. De meeste mensen kennen de band al of kennen de bandleden uit de tijd dat ze in andere bands speelden. Anderen kopen een kaartje om voor de regen te schuilen of omdat ze nieuwsgierig zijn. Daardoor raakt de eerste van de twee shows die ze vanavond spelen helemaal uitverkocht.
Een onverwachte wending: binnen is het tamelijk donker, op een ledsnoer en een paar lampjes op de vloer na. Daarnaast staat de band ook nog eens in het midden opgesteld, waardoor iedereen in een kring om de band moet staan. Als eerste begint de band met de vraag of het publiek een paar noten wil meezingen. Deze willigt het verzoek in en al snel gaat de band los en wordt de zang overstemd door instrumenten. North To The Night speelt maar twee nummers, meer postrock past niet in twintig minuten.
Sommige mensen gaan helemaal mee met de muziek, zover de ruimte het toestaat. Het klinkt mooi, zelfs voor mensen die geen diehard postrockfans zijn. Het lijkt een beetje alsof iedereen rond een kampvuur staat, maar dan in een kleine container, met een industriële vibe en postrocknummers in plaats van doorsnee kampvuurliedjes.