Jürgen Visser wist samen met zijn begeleidingsband de Linkse Hobby’s al de publieksprijs van De Grote Prijs van Nederland naar het noorden te halen. Vanavond moet de zanger het doen met een klein publiekje in Lola. De singer-songwriter laat horen meer dan uitstekend uit de voeten te kunnen met folky luisterliedjes. Daarbij is hij duidelijk geïnspireerd door singer-songwriters uit vervlogen tijden. Zelf noemt Visser Mumford & Sons als voorbeeld. Echter is het vrolijke banjogeluid vanavond ver te zoeken. Het zijn de Linkse Hobby’s die, door hun voorzichtige aanwezigheid op de achtergrond, de liedjes van Jürgen Visser sterk maken. Wat soms begint als een Dylanesque nummer wordt tegen het einde met de subtiele begeleiding van de band goed uitgewerkt tot een Leonard Cohen-achtige live-versie. Zijn nummers vullen perfect de Lola-bar en Visser houdt alle aanwezigen geruime tijd in zijn greep.

Een week geleden presenteerden ze hun cd in Vera. "Hij is hier te koop!" Uiteraard brengen The Monroes deze avond in de Walrus een paar van die nieuwe nummers ten gehore. Lekkere 'rustige' (zéker vergeleken bij de acts die na hun volgen) 'sounds of the 70's'.

Nadat The Monroes het podium verlaten in de Walrus is het de beurt voor Fake Orgasms. De band heeft eind 2013 een aantal singles uitgebracht die te downloaden zijn op Bandcamp. De band bestaat uit Douwe - bekend van Black Cult - Rutger, Harmen en Peter. Al aan het begin van het optreden gebeurt er veel op het podium: de nummers lijken wel kleine orgasmes die maar anderhalve minuut lijken te duren, maar wel enorm knallen. Wie van oldskool jaren tachtig harcore punk houdt, is hier aan het juiste adres. Rechttoe rechtaan keiharde punk. Schoonheidsfoutjes, zoals een slordige timing, maken dan ook helemaal niet uit. Het publiek is gevarieerd en ook hier ontbreken de mooie meiden vooraan niet. Doordat de nummers van Fake Orgasms zo kort zijn, is het optreden binnen twintig minuten al afgelopen, maar het publiek is zeer tevreden.

Na het pogoën bij de act van Fake Orgasms is het nu tijd voor het betere headbangen. Na de ruige punk gaan we nu naar de iets lomere zwaarheid van de mannen van Menhir. Met twee bassisten en gebruikmakend van samples maken ze bijzondere stonerrock. Het doet denken aan Queens of the Stone Age, maar dan met donkere grunts in plaats van melodieuze zang.

Franky Age staat vanavond klaar in Cafe Buckshot. De band is vanaf begin 2013 bezig met doorbreken en heeft zelfs al een platencontract in de wacht gesleept. Op hun Facebook pagina beschrijft de band dat ze catchy tunes maken. De band is beïnvloed door onder andere The Raconteurs, XTC, Otis Redding en Elvis Costello. Gedurende een korte soundcheck wordt al snel duidelijk dat de band van hard houdt. Erg hard. Het geluid is voor een kleine ruimte te hard en de toeschouwers die geen oordoppen mee hebben genomen, hebben hier na vanavond hoogstwaarschijnlijk spijt van. Op het podium is een vierkoppige band te zien, bestaande uit jongens van de leeftijd begin twintig. Dit brengt automatisch een zwerm meiden met zich mee. In totaal speelt Franky Age acht nummers met elk een eigen stijl. Ieder nummer heeft weer een andere sfeer die terug te halen is op de bands waardoor ze beïnvloed zijn, dit maakt het optreden erg divers. Het valt op dat de bandleden nog jong zijn: de teksten zijn niet bepaald diepgaand of origineel te noemen. Zanger Franky Age heeft niet echt een bijzondere zangstem, maar wanneer de andere bandleden meezingen klinkt het mooi vol. Franky Age zorgt in ieder geval voor sfeer met hun opzwepende nummers en laten een tevreden publiek achter.