Delicate James Vincent McMorrow en Broken Twin betoveren Stadsschouwburg

"A healthy audience is a happy audience"

Tekst: Saskia Evers Foto's: Bob de Vries ,

De Ierse singer-songwriter James Vincent McMorrow is geen vreemde in de Stadsschouwburg van Groningen. Tijdens twee eerdere edities van Eurosonic Noorderslag betrad hij hier eveneens het podium. In 2010 kwam in Ierland debuutalbum Early In The Morning uit, in 2011 volgden andere landen. Een jaar later won de zanger een European Border Breakers Award. Afgelopen januari verscheen het tweede album: Post Tropical.

Wie alleen het fragiel klinkende debuutalbum Early In The Morning kent, verwacht waarschijnlijk alleen maar hele breekbare liedjes. Daarom is het ook niet verrassend dat Broken Twin tijdens de tour in het voorprogramma staat. De uit Kopenhagen afkomstige Majke Voss Romme brengt samen met violist Nils Gröndahl uiterst delicate liedjes ten gehore. De loepzuivere breekbare stem van de zangeres, (onder andere) het vioolspel van Gröndahl en de soundscapes voeren je mee naar de duistere kanten van Scandinavië. Live zou de muziek niet misstaan onder een dramatische filmscène waarin een schip tijdens een zware storm op zee vergaat. Aan het einde van de set vertolkt de wat onzeker ogende Voss Romme de laatste regels geheel a capella, waarmee ze de toch al muisstille Stadsschouwburg volledig betovert.

Aan James Vincent McMorrow om net zo'n verpletterende indruk te maken. Niet alleen heeft de Ier hiervoor hulp van een volledige band, maar ook de verlichting is fascinerend. De band wordt vrijwel alleen verlicht door verlichte driehoeken die verspreid over het podium staan. Op de achtergrond hangt een ronde maan waarop met diverse effecten ook projecties te zien zijn.

Toch is het vooral McMorrows bijzondere stem die de meeste indruk maakt. De zanger maakt vrijwel alleen gebruik van zijn kopstem, wat een bijzonder effect oplevert. Vooral wanneer hij uithaalt, gaat dit geluid door merg en been. Op enkele uitzonderingen na beginnen alle nummers heel rustig onder begeleiding van slechts enkele instrumentale klanken. De opbouw van het nummer leidt vervolgens tot een meeslepend dramatische geluidsexplosie, die daarna weer rustig wegkabbelt. Doordat het patroon in deze muzikale reis tijdens het optreden diverse keren wordt herhaald, is er echter weinig ruimte voor echte verrassingen.

Daarom is het aangenaam als McMorrow zich na een lange rij nummers ineens realiseert dat hij het publiek nog niet eens begroet heeft. De zanger maakt gelijk van de gelegenheid gebruik om zijn zorgen te uiten over de toeschouwers op het balkon op de derde verdieping. Hij waarschuwt voor een gecamoufleerde trap. "A healthy audience is a happy audience. That's easiest the lamest thing I ever said", grapt de Ier vol zelfspot na zijn "safety announcement". Diezelfde zelfspot komt even later weer bovendrijven. Door de waarschuwing vergeet McMorrow zijn gitaar in te pluggen. De manier waarop hij dit eerlijk toegeeft, is zo hartverwarmend dat de goed gevulde Stadsschouwburg hem dit onmiddellijk vergeeft.

Hoewel het optreden bij vlagen heel betoverend is, bereikt McMorrow pas tegen het einde een echt hoogtepunt met klassiekers van het debuutalbum. Juist het minimalistische karakter van If My Heart Should Somehow Stop, dat de zanger solo ten gehore brengt, gaat door merg en been. Maar met If I Had A Boat weet ook het voltallige gezelschap de zaal met de laatste klanken in vervoering te brengen.