Om er een compleet programma van te maken, heeft View for a Day twee andere bands uitgenodigd om de avond te openen. Eerst is de eer aan Animal Antics, die voor een nog grotendeels leeg Platformtheater een iets te brave pop/rock set spelen. Ze staan met veel enthousiasme op het podium, maar een rauwer randje aan de nummers zou de set spannender maken. The Rising Sun heeft besloten om met een mix van reggae en rock een feestje te bouwen, en voegt daad bij woord. Het ene na het andere dansbare nummer komt voorbij, en aan het verzoek tot meezingen geeft het publiek veelvuldig gehoor.

Dan is eindelijk de beurt aan View for a Day, dat opent met een schitterend intro waarin de krachtige ritmesectie goed tot z’n recht komt. Vooral David Klompmakers, die eerder door de jury van het Rooie Oortjes festival werd geroemd als ‘een van de beste basgitaristen van Groningen’ schittert.  De nummers die daarop volgen zijn goed, maar blijven vaak niet lang genoeg hangen om indruk te maken. De stukken die dit wel doen zijn de delen waarin de band over de schreef durft te gaan en harder durft te spelen. Minder netjes, eindeloos energiek en zelfverzekerd. De band overtuigt op dat soort momenten het meest, en weet het publiek te boeien. 

Aandacht
Toch houden ze dit niveau niet de hele set vol. De band heeft moeite om de energie van een liveoptreden vast te houden en de aandacht van het publiek slibt gedurende de eerste paar nummers  steeds meer weg. The Dreams That You’re In lijkt hier verandering in te brengen. Het is het eerste nummer dat de band schreef, en meteen ook een van de sterkste. De vocalen van Herman Klompmakers zijn krachtig en de melodielijn is aanstekelijk.

Wanneer zanger Herman Klompmakers tegen het einde van de set het akoestische Fly Away speelt, slaat de band even de plank mis. Klompmakers heeft een goede stem en het nummer is mooi, maar de gesprekken in de zaal overstemmen de zanger. De paar aanwezigen die hun aansteker tevoorschijn halen, bieden ook geen redding meer. Beter was geweest om dit nummer een andere plek in de set te geven, of het weg te laten.

Single
Dan is het tijd voor de single: All or Nothing. Het resultaat is een radiovriendelijke poprocksong, die in het begin even neigt naar een middle-of-the-road nummer. Het hardere stuk in de laatste minuut verrast, waardoor het meer dan overeind blijft staan. Een sterk nummer, dat bij vlagen doet denken aan Black Chandelier van Biffy Clyro. Nog beter is de afsluiter Escape. Dit nummer staat ook op de single en laat beter dan alles daarvoor het gezicht van de band zien. Donkerder en krachtiger, misschien een kant die ze in de toekomst meer op kunnen gaan zoeken.