Orange Skyline, The Monroes en Eisenhower op Grunnsonic

Een avond vol ambitie, branie, plezier en overtuiging

Tekst: Douwe Numan, Tsjomme Dijkstra en Harold Zijp Foto's: Richard Lahuis en Harold Zijp ,

Orange Skyline en The Monroes stonden vrijdagavond in de Walrus, respectievelijk een piepjonge band en een band die al tien jaar meedraait. Daarna zijn we nog even bij Eisenhower in de Buckshot langs geweest. Om het af te ronden dook één van onze verslaggevers de kelder van de Kult in om verrast te worden door Rats on Rafts en Believo! Een verslag in woord en beeld.

Orange Skyline
De jonge gasten van Orange Skyline trappen af in de Walrus en de ambitie spat er vanaf. De band maakt postpunk revival, waarbij de term British Invasion al snel in je opkomt. Een stevige pot rock met ‘British English’ zang waarbij de invloed van hun helden als The Who, Oasis en The Libertines goed terug te horen is. De band lijkt een gedeeld ‘frontmanschap’ te hebben waarbij de leadzang wordt afgewisseld, maar ook is er veel samenzang in de nummers verwerkt. Met vier man produceert de band een compleet geluid dat er vanavond in de Walrus goed ingaat bij het publiek. Er lijkt zelfs al een vaste schare fans te bestaan rond deze jonge band.

Ook de broodnodige branie is aanwezig, zeker als de zanger halverwege de set in het Engels de internationale record labels dankt voor hun komst. Een aanwezigheid die twijfelachtig is, waar de zanger zelf aan toevoegt: “Ik zie in ieder geval wel mijn oud wiskundeleraar staan...” De set waarmee Orange Skyline vanavond staat, zit goed in elkaar. Er is voldoende variëteit in de nummers qua tempo en opbouw, waardoor de band geen moment verveelt. Daarbij zijn er twee nummers die er echt uitspringen en buitengewoon catchy zijn, waaronder de gloednieuwe single Keepin' Up Appearances.

De band speelt met overtuiging en met zichtbaar plezier. De overgangen zijn af en toe nog wat hoekig en de samenzang niet altijd optimaal. Voor de plek waar ze nu zijn, maken ze echter een hele prettige pot muziek. Een potentievolle jonge band om in de gaten te houden.


The Monroes
Na Orange Skyline spelen The Monroes in café De Walrus. Dat blijkt een bijzonder optreden voor de band, want zij zijn terug op de plek waar het volgens zangeres Josje zo’n dertien jaar geleden eigenlijk voor hen begon. Ze geven er hun tweede optreden van deze editie van Eurosonic/Noorderslag (en bijbehorende randprogramma’s). Nadat de band zich afgelopen jaar moest opladen, gaan The Monroes er dit jaar weer met erg frisse moed tegenaan. Zo zal dit jaar eindelijk een plaat worden uitgebracht worden die in 2011 werd opgenomen in New York. Vanavond speelt de band hier ook nummers van.

Het lijkt erop dat bij de nieuwe nummers het orgelspel van Josje prominenter aanwezig is dan in het oudere werk. Dat spel draagt erg bij aan het heersende sixties-gevoel van de band, maar het roept ook herinneringen op aan de wat latere muziek van bijvoorbeeld The Stranglers. Ook maakt het de muziek een beetje duister of spooky. Daartegenover staat echter dat de zang van Josje een luchtig element aan het totaal toevoegt.

Dat die zang gedurende de eerste nummers niet boven de muziek uitkomt, brengt de band niet van de wijs. De kracht van The Monroes in vergelijking met andere lokale bands ligt dan ook in de ervaring die de bandleden hebben en in de solide basis van de liedjes. Waar de muziek van The Monroes niet met een stormachtige presentatie wordt gebracht, blijft deze toch beklijven bij het publiek door de degelijke eigen sound.


Eisenhower
De covers doen het erg goed bij Eisenhower dat vanavond optreedt in een uitermate volle bovenzaal van café Buckshot. Misschien blinkt de jonge Groningse band hierin nog wel het meest uit. Covers van uiteenlopende artiesten (zoals Queen en Amy Winehouse) zijn op zo’n succesvolle manier bewerkt tot meerstemmige alternatieve rockmuziek, dat deze opnieuw kunnen verrassen. Eisenhower varieert door bijvoorbeeld een nummer niet als stevige rock, maar als een hillbilly-liedje te spelen. Aan die ‘breuk’ met de eigen sound is nog het meest te vernemen hoe veelzijdig de muzikanten zijn.

Eisenhower is een band die gedurende een concert steeds meer indruk maakt en het publiek steeds meer meekrijgt, de climax bewaart het bewust voor het einde van het concert. De knetterende gitaren en vocale kwaliteiten vallen het meest op in de muziek van Eisenhower. Van die kwaliteiten zijn de laatste nog het meest onderscheidend voor de band, die kunnen voor de toekomst van de band wel eens het bepalendst blijken.

Het loopt tegen één uur als we Café Kult induiken, waar net de Belgische band Believo! bezig is. Het is afgeladen vol, zweet dampt en dat geldt ook voor de band die de overvolle kelder van de Kult in beweging brengt.  Veel muzikanten die elders hebben gespeeld doen café Kult aan om "af te zakken". Zien we daar Tim Knol aan de bar zitten met die gitarist van dat Engelse bandje? Laat maar, de Belgische rockers vragen alle aandacht.

Daarmee is de koek nog niet op, want even later doet Rats on Rafts het allemaal nog eens dunnetjes over met een intense en urgent klinkende set vol vlijmscherpe punkpop. Deze muziek doet zelfs door de power en beleving even denken aan the Clash, maar dat komt ook omdat de band tijdens de soundcheck The Magnificent Seven langs laat komen.