Bij aanvang is de opkomst iets meer dan anderhalf man en een paardenkop, terwijl je zou verwachten dat de finalist van de POPgroningen Talent Award meer bezoekers zou trekken. Gaandeweg het concert weten steeds meer bezoekers de kelder te vinden.

Het concert begint met een drumpartij van zware slagen op de floortom. Het eerste nummer zet meteen een sfeer neer waarin de kelderbar het komende half uur in wordt ondergedompeld. Meadowlake klinkt ambient en heeft een dromerig geluid. De stem van de leadzanger doet af en toe denken aan die van Thom Yorke (Radiohead).

De nummers zitten goed in elkaar. Je hoort een eigen geluid dat de band onderscheidt: een prettige samenhang van zwijmelende gitaren met strakke bass- en drumloopjes, waarbij de zang soms wordt vergezeld met een prachtige tweede stem. Het is echter een stijl die niet veel ruimte biedt voor oneffenheden. Een instrumentale misser valt snel op. De kracht van de fragiele speelstijl blijkt daarmee ook een valkuil.

Foutjes tijdens het spelen zijn af te lezen in de mimiek van de bandleden. Hiermee geven ze af en toe iets teveel weg; misschien een stukje Groningse bescheidenheid. Het optreden is fijn om naar te luisteren. Dit komt zowel door de goede balans in instrumenten, als de manier waarop de bandleden zich presenteren. De band heeft geen hoogdravende vertoning waar sommige andere bands weleens last van kunnen hebben.

Zelf wil Meadowlake toch benadrukken dat ze ook ruiger kunnen klinken. Dit wordt duidelijk gemaakt bij het laatste nummer waarbij de zanger/gitarist een strijkstok te voorschijn haalde om de gitaar een zingend effect te geven. Inderdaad een stuk heftiger, maar dat is relatief als je dit met de rest van de nummers vergelijkt. De muziek is niet zozeer ruig, maar zeker een stuk psychedelischer.

Meadowlake heeft een goede show gegeven. Het is goed om te zien dat deze band met een origineel experimenteel en nieuw geluid in de finale staat van POPgroningen Talent Award.