Joe Jackson heeft nog steeds ‘That Swing’

Optreden combineert het mooiste van twee werelden

Tekst: Richard Hoekstra ,

Joe Jackson zijn laatste cd The Duke is een eerbetoon aan zijn grote held Duke Ellington. Het is niet een album geworden waarin de nummers noot voor noot nagespeeld worden, maar een geheel eigen interpretatie. Voorafgaand aan het project waren er twee stelregels. Geen rechtdoorzee Swing en geen blazers. Het resultaat is vijftien nummers van The Duke verwerkt in tien composities. Van het nummer Caravan is de tekst vertaald in het Farsi omdat volgens Joe Jackson de composities van The Duke geniaal zijn maar de teksten een beetje ‘cheesy’. Aan het Album werkten onder andere Steve Vai, Iggy Pop en het Amsterdamse Zuco 103 mee. Vanavond staat Joe Jackson in het kader van de tour van dat album met zijn Bigger Band en jazzvioliste Regina Carter in een afgeladen grote zaal van De Oosterpoort.

Geen grote lichtshow, geen uitgedacht decor. De lichtman heeft een makkie vanavond. Sfeervol witlicht met af en toe een kleuraccent. De muziek moet het doen vanavond. Als een waar idool begint Joe Jackson tien minuten te laat. Alleen, zittend achter een keyboard, speelt hij It don’t mean a thing. Misschien wel het bekendste nummer van Duke Ellington. Als daarna de volledige band op het podium verschijnt en It’s different for Girls wordt ingezet, gaat er een golf van herkenning door de zaal.

Nummers van het nieuwe album worden afgewisseld met ouder werk, waarbij het oude werk als Invisible Man, Stepping Out, Hometown en het breekbaar mooie Be My Number Two veel bijval krijgt. Bij het werk van Duke Ellington krijgen de bandleden alle ruimte om te excelleren tot groot enthousiasme van het publiek. Maar Joe Jackson is de onbetwiste baas. Hij bepaalt de koers en dirigeert zijn manschappen. Hij complimenteert en bedankt ze ook openlijk voor hun spel en talent. Mooi om te zien dat een grootheid daar moeite voor doet.

Als verrassing komt Lilian Vieira van Zuco 103 zelf de zang verzorgen tijdens Perdido. Het nummer dat voor het album in hun Amsterdamse studio is opgenomen. Het optreden eindigt waarmee het begon. Maar nu klinkt It don’t mean a thing met de volledige band op stoom als een voortdenderende trein waarbij het dak van de Oosterpoort er af vliegt.

Als toegift wordt Is She Realy Going Out With Him gespeeld op tuba, accordeon en banjo. Het publiek smult ervan en zingt uit volle borst mee. Sundaypapersvolgt en tot slot Slow Song waarbij de bandleden om de beurt het podium verlaten. Als laatste natuurlijk de grote man Joe Jackson zelf. Een daverende ovatie houdt nog lang aan omdat men er maar niet genoeg van kan krijgen. Twee uur is voorbij gevlogen.

Joe Jackson brengt met zijn optreden het mooiste uit twee werelden bij elkaar. Qua sfeer en setting is dat soms een heel groot contrast maar het werkt. Mede door de sobere belichting en een vrijwel leeg podium is de hoofdrol voor de muziek weggelegd. Joe Jackson ‘still got that swing’!