Totem and Taboo is de nieuwste plaat van Hugh Cornwell, en van de tien soloplaten die hij sinds zijn vertrek uit The Stranglers, in 1990, maakte misschien wel de best ontvangen. Geproduceerd door niemand minder dan Steve Albini is Totem and Taboo een muzikale trip door alle invloeden uit het verleden van Hugh Cornwell, een verleden waarin zowel pub-rock, puntige popsongs, broeierige new wave als tegen het crooner achtige liedjes voorkomen. Live klinkt de plaat gewoon goed, maar dat is ook deels te danken aan het uitstekende geluid dat wordt neeergezet door het trio waarbij Hugh's Telecaster net dat stukje extra venijn krijgt dankzij een Vox buizenversterker, en de bassist en drummer zijn ook prima muzikanten. In het verleden wilde Hugh nog wel eens uit de bocht vliegen met of een waardeloze begeleidingsband of een sound die alle kanten op waaierde. 

 

Na de pauze worden de oudere punkliefhebbers, derde generatie punks zijn er trouwens ook, op hun wenken bediend met eeen integraal gespeeld No More Heroes. Een mijlpaal van een plaat in de geschiedenis van de punk. Verscheen in 1977, het zelfde jaar dat the Stranglers ook Rattus Norvegicus uit brachten. Een broeierig, donkere plaat hier en daar met niet allemaal even toegankelijke songs, en ook een paar punkklassiekers zoals Something Better Change, Bring On the Nubiles en uiteraard No More Heroes - misschien wel één van de archetypische punksongs.

 

Na No More Heroes wordt er nog een toegift gespeeld waarin Strange Little Girl, in mijn ogen de meest perfecte popsong die Cornwell ooit schreef, en publieksverzoekje Nice and Sleazy (check de Battersea Park 1978 live uitvoering op Youtube als je The Stranglers in topvorm én een boel ontklede vrouwen op het podium wil zien) voorbij komen en dan is de koek op. Cornwell had gemakkelijk een veilige Greatest Hits avond kunnen komen doen maar koos voor een gewaagdere opzet; en wie waagt, die wint af en toe.