Na één noot eist een groep enthousiastelingen vooraan de dansvloer al op. Met een goeie pot rock-’n-roll ben je in Groningen eigenlijk nooit aan het verkeerde adres. Vera vult zich voor een woensdag dan ook gezellig druk op om de in Oklahoma (VS) woonachtige rock-’n-roll/R&B-gitarist J.D. McPherson zijn kunstje te zien flikken.

Op de dansers na, moet de zaal nog even loskomen. McPherson en band staan wat braaf, haast Beatleësque, op het podium. Een gedegen hommage aan de jaren 50, maar het mist een scherp randje. Niets blijkt echter minder waar. Vrij vlug begint het vijftal los te komen en tijdens ‘Red Bug’ en ‘Nickels & Dimes’ is het duidelijk dat stilstaan geen optie is. Bierhalend volk moet zich slalommend een weg door de wiegende heupen banen.

J.D. McPherson maakt onweerstaanbare rock-’n-roll in de stijl van Chuck Berry, Buddy Holly, Jackie Wilson, et cetera. McPherson wordt begeleid door charismatische contrabassist Jimmy Sutton -die ook nog een aantal nummertjes zingt-, drummer Alex Hall, een saxofoon en een erg indrukwekkende toetsenist. De laatste verdiend extra props voor weergaloos pianospel. Hij krijgt bij het voorstellen van de bandleden dan ook een applaus die de meeste toetsenisten vreemd zal zijn.

Het zweet glimt inmiddels op de onbedekte lichaamsdelen van het fervente groepje dansers. J.D. brengt het uitgelaten publiek ook een paar keer tot rust met ballades. Nergens maakt de band vreemde uitstapjes, maar het vasthouden aan hun genre is de juiste keuze. De authenticiteit is groot, en leuke muziek blijft gewoon leuke muziek. De band verdwijnt onder luid applaus en het publiek heeft honger naar meer.

Na het in de Vera traditionele rammen-met-de-bierflesjes-op-het-podium snellen de muzikanten zich terug. Een toegift van liefst vijf nummers later kunnen de fanatiekste dansers aan de beademing. J.D. McPherson heeft vanavond heel wat nieuwe vrienden in Groningen gemaakt.