Alleskunners van White Denim remixen eigen nummers

White Arrows als tropisch voorgerecht

Tekst: Wymer Praamstra Foto's Paul de Groot ,

White Denim is eigenlijk maar een vreemd bandje. De keurige knapen uit Texas verzamelen een allegaartje van stijlen in hun albums en zelfs binnen hun nummers. Individueel zijn het briljante muzikanten maar samen zijn ze nog veel beter. Af en toe van de hak op de tak maar met geniale overtuiging speelden ze voor de tweede keer in Vera.

Het voorprogramma White Arrows noemt zichzelf spottend ‘the blackest white band’. De eerste tribale ritmes knallen dan ook al snel uit de boxen. Ze zijn een soort Vampire Weekend maar dan zonder de hoge stemmetjes en laffe gitaarriedeltjes. Elk nummer heeft iets bijzonders en de afsluiter is ronduit indrukwekkend. Met stuwende gitaren en aanzwellend synths mondt dit nummer uit in een prettige chaos. Hipper dan hip en net zo genreoverstijgend als het hoofdprogramma. Het geluid, met name de vocalen, komen niet helemaal lekker over, maar zeer vermakelijk is het concert wel.

Even inkomen is er bij White Denim niet bij. Het (sinds kort) viertal uit Austin, Texas opent nog met een vrij kort nummer van vorige plaat D, maar daarna is het voornamelijk een aan elkaar geplakte stortvloed van nummers. Alle platen komen aan bod, van het meer experimentele en rockende Fits tot onlangs gratis weggegeven en lekker poppy ‘tussendoortje’ Last Days of Summer. White Denim is zo op elkaar ingespeeld dat ze live een soort remixen van hun eigen nummers uitvoeren. Eén keer beginnen ze zelfs met de beginminuut van een nummer, het tussenstuk van een ander nummer en vervolgens weer eindigen met het einde van het eerste nummer. Knip- en plakwerk van de bovenste plank.

Vooral de manier waarop ze deze nummers in hoog tempo spelen is adembenemend. Zelden zijn bands zo strak op elkaar ingespeeld als White Denim. De twee gitaristen kijken elkaar lachend aan om vervolgens beide dezelfde rappe solo uit hun gitaar te toveren, terwijl de bassist en drummer ondertussen drie keer van tempo wisselen, waarna vervolgens de hele band na een paar secondes pauze het volgende nummer inzet. Jazz, blues, hardrock invloeden komen voorbij, allemaal op een geniale manier in de nummers verweven. Bovendien heeft frontman James Petralli echt een heel goede stem, wat vooral in de wat rustige nummers naar voren komt. De tweede gitarist zorgt ook voor heel wat meer ballen dan de vorige keer dat White Denim in Vera stond. De echt stevige rockende nummers als Shake Shake Shake krijgen het hele publiek nu enthousiast.

White Denim is een echte muzikantenband. Af en toe lijkt het complexe samenspel wat moeilijkdoenerij en af en toe hoor je nummers waarvan je denkt ze eerder ook al gehoord te hebben. Toch weet White Denim vrijwel het gehele publiek erg enthousiast te krijgen. Anderhalf uur kunnen ze met gemak volspelen en gezien het enorme gejuich had het nog een stuk langer mogen duren. Live zorgen ze voor een hele andere ervaring dan thuis op plaat. Je moet af en toe even door de virtuositeit heenbijten, maar dan zie je ook één van de beste bands die stijlen en invloeden zonder moeite afwisselt en rock in al zijn varianten laat horen.