Al bij het binnenkomen in de Silo wordt de bezoeker op deze zaterdagavond verwelkomd  door een gastvrije sfeer; er staan hapjes en de bar nodigt uit tot het nuttigen van een drankje, er branden kaarsen en het publiek is gemêleerd. Oud en jong, van (ex)punker tot hippie. Vogels van velerlei pluimage hebben een plaatsje gevonden in de Silo.

We zijn hier natuurlijk voor de presentatie van Seven Years Of Dirt, het geesteskind van Ruud Slingerland, singer-songwriter die aan de wieg van deze plaat stond en het aantal (gast)muzikanten in zijn band de afgelopen vier jaar dat hij met het project bezig was gestaag zag stijgen. 

Maar eerst de gasten; afgetrapt wordt er door Merijn Jansen die ook gitaar speelt in Dia del Mercado. Een somber ogende singer-songwriter die met stemmige synthesizer klanken omklede, trieste liedjes zingt.  Na hem is het de beurt aan Klaske Oenema en Harm Wierda; ook sfeervol en wat etherisch door de combinatie van een orgeltje en het basic gitaarspel van Klaske, maar haar stem is gewoon heel mooi en geeft het geheel een extra lading.

Jurgen  Veenstra neemt daarna het stokje over. Deze voormalige frontman van melodieuze punkpoppers Moonlizards doet het tegenwoordig een stuk soberder met alleen z'n stem en een akoestische gitaar; lekkere dark country waarbij een murder ballad niet mag ontbreken - hou 'm in de gaten!

Voordat Dia del Mercado gaat beginnen is er eerst nog Rudy Lentze die ook een paar liedjes brengt. Altijd goed, zijn eclectische mix van vele rootsy stijlen. En is het niet de droom van iedere rocker op leeftijd dat je zoon je komt begeleiden op het podium? Rudy heeft het voor elkaar; zoon Rahsaan speelt een heel aardig stukje mee op z'n eigen Fender Jazzmaster. 

Dan is het de beurt aan Dia del Mercado om de avond in stijl af te sluiten. De achtkoppige band rond Ruud Slingerland speelt integraal de zojuist verschenen cd Seven Years Of Dirt. Live klinkt het allemaal net wat minder strak dan op de plaat maar de sound die Slingerland heeft beoogd met deze plaat wordt goed neergezet. Het klinkt filmisch en de sfeer lijkt belangrijker dan het "liedje".  Mijn eerste indruk is dat ik het gevoelsmatig meer plaats in de traditie van West-Europese volksmuziek dan in Americana - zoals het door de band zelf  wordt gepresenteerd op de website - maar die associatie is ook begrijpelijk; uiteindelijk kont het voor een deel uit dezelfde bron.  Dia del Mercado ademt een liefde voor en enthousiasme over hun muziek , en dat werkt aanstekelijk op het publiek dat in grote getale is gekomen.