De Callisto is een kleine tent op een hoek aan de zuidkant van het Noorderplantsoen, omringd door foodtrucks en picknickbanken. Als de eerste act hier begint te spelen is het half zeven: etenstijd. Veel mensen hangen rond in de buurt van de tent, maar weinigen durven echt vooraan te gaan staan, behalve een stel peuters die vrolijk heen en weer rennen. De geur van pizza hangt in de lucht, men praat na over de afgelopen week.
Singer-songwriter Robin Yzerman speelde lange tijd in haar eentje, maar vandaag staat ze op het podium met een driekoppige band achter haar. We zagen haar voor het eerst met die band op de Synagogue Showcase tijdens ESNS dit jaar, toen nog onwennig, maar vandaag lijkt het net alsof het altijd al zo is geweest. Waar de folk-popliedjes van Yzerman van zichzelf wat dunnetjes kunnen klinken, zorgt de band voor een volle klank die het niveau van het optreden nét wat opkrikt. Zo krijgen de tracks af en toe een vleugje country à la Dolly Parton, dan weer een snufje pop-rock zoals Son Mieux, en soms doet de band een stapje terug voor een moment van Maaike Ouboter-achtige rust.
Tussen de nummers door kijkt Yzerman vol verwondering en enthousiasme naar het publiek dat voor haar staat. Ze vertelt honderduit over de gebeurtenissen en schrijfopdrachten die de inspiratie vormden achter haar songs, slaakt een enthousiast kreetje als ze praat over haar nieuwe single, en roept uit hoe gezellig het wel niet is. Terwijl ze zingt probeert ze contact te maken met het publiek, maar haar ogen volgen toch vooral de spelende kinderen vooraan - niemand die dat haar kwalijk neemt.
Robin Yzerman heeft de absolute gunfactor. Met haar aanstekelijke glimlach en openhartige liedjes neemt ze het etende en drinkende publiek zo mee. Er mag dan wat gepraat worden achteraan, maar de spontane beslissing om het laatste nummer als ‘toegift’ op te voeren wordt door het publiek ontvangen met enthousiast gefluit en gejoel.