Henk Kamp had het zelf niet mooier kunnen bedenken. De Groningse rockers van The Movement eigenen zichzelf op hun Facebookpagina toe dat ze menig podium in en rond het Groningse aardbevingsgebied op hun grondvesten doen schudden. Of hiermee de overheid vrijuit gaat valt nog te bezien, maar feit is dat het kwartet met hun nieuwe single Keep On Driving menig luisteraar van zijn stoel zal doen trillen. De heren omschrijven hun eigen muziek simpelweg als “gewoon rock” en laat dat nou de spijker volledig op de kop slaan. Keep On Driving windt er geen doekjes om - vanaf de eerste gitaarnoten is het lekker rocken geblazen. De vergelijking met Foo Fighters is snel gemaakt, en niet alleen muzikaal gezien. Zanger Kevin laat in het refrein horen bijna als Dave Grohl te kunnen brullen. Met de welbekende opbouw van couplet-refrein-couplet-bridge-refrein is er weinig vernieuwends aan het nummer te ontdekken, en ook de tekst is niet wereldschokkend. Verfrissend is de ongecompliceerde rockmuziek van The Movement echter wel, zo hoor je het niet heel vaak meer. Voor de rockliefhebber die verder niet veel fratsen om zijn muziek behoeft, is Keep On Driving een smakelijk singletje geworden.
The Movement en Faux Black leveren divers setje singles af
Van aardbevingsrock tot soundtrack van het leven
Onlangs ploften er weer wat singletjes op de deurmat van 3voor12 groningen. Een heugelijk feit, want deuntjes van eigen bodem, daar mag je ons immer voor wakker maken. Met gepaste gretigheid proppen we de schijfjes in de cd-speler. Behalve de vorm van deze schijfjes lijkt er praktisch geen overeenkomst te ontdekken tussen de twee platen. Voor elk wat wils dus, lekker. Afijn, eerst maar eens kijken of The Movement dan wel Faux Black de moeite van het draaien waard zijn.
The Movement - Keep On Driving
Wat wel verrast, is dat het B-kantje - Let It Burn genaamd - eigenlijk nog leuker is. De riff is net wat pakkender, de zang is lekker rafelig en er gaat een net wat zwaardere sound van het nummer uit. Qua opbouw is deze track ook wat interessanter. Tweemaal wordt er wat gas teruggenomen, om aan het eind nog even alles eruit te gooien.
Faux Black - Inside Looking Out EP
Recentelijk ook verschenen is de nieuwe EP van Thijs Keulen onder zijn pseudoniem Faux Black. Ook Faux Black is een Groningse artiest, en daarmee zijn we meteen wel door de overeenkomsten met The Movement heen. Inside Looking Out bestaat uit vier ambient nummers waarbinnen de piano het centrale instrument is. Heel andere kost dus. Keulen levert best een leuk EP’tje af en verdient zeker waardering voor het zelf inspelen van alle instrumenten. Het probleem is alleen dat het allemaal nogal voortkabbelt. Of nou ja, probleem; Keulen geeft zelf aan dat Inside Looking Out gezien kan worden als een kleine soundtrack. Als je de plaat zo gaat bekijken, meer als iets wat je op de achtergrond draait, dan steekt de EP prima in elkaar. Openingsnummer Lilt duurt zes minuten en golft qua volume wel wat op en neer, maar het daaropvolgende nummer Empty Shores, Running Feet is al een stuk interessanter, bekleed met diepe synths en een drumpartij. Meeslepender ook, iets waar Keulen over de hele EP op in lijkt te zetten. Hij lijkt met de muziek echt iets uit te willen beelden: weer dat soundtrackelement dus.
Helaas wordt de intensiteit van Empty shores, Running Feet op de laatste twee nummers weer teruggeschroefd en gaat de EP enigszins als een nachtkaars uit. Jammer, want de titel van het laatste nummer, Lichtwitte Contouren van een Loodzwaar Gemoed, wijkt zo af van de rest, dat we hoopten dat de track er ook muzikaal zou uitspringen. Heel spannend wordt Inside Looking Out dus niet. Maar de plaat luistert wel lekker weg en geeft de luisteraar zeker de gelegenheid om zijn gedachten te laten varen op de muzikale golven die Keulen creëert. Wie laat op de avond onder het lezen van een boek wegdroomt, heeft er in elk geval een passende soundtrack mee te pakken.