Aan tafel zitten Olaf Veenstra, André Dodde en Koos Borg. Ze kennen elkaar vanaf hun pubertijd, speelden in diverse bands en gezamenlijk vormen zij het ronkende monster dat Green Hornet heet. Na ruim tien jaar toeren en platen maken trok de band zich in 2008 terug in de luwte. Veenstra en Borg stichtten elk een gezin, Dodde maakte omzwervingen naar Arnhem en Amsterdam. De radiostilte heeft de honger naar een nieuwe plaat en optreden niet gestild. Never Enough verschijnt op Excelsior Recordings en wordt op 22 oktober gepresenteerd. De heren lichten het toe.

"Sommige mensen dachten dat de band gestopt was, maar dat is niet zo," begint drummer Borg. "Door de omstandigheden waarin ieder van ons zat ging de repetitie-frequentie naar beneden. Eén keer per week werd één keer per twee weken en dat werd … nou ja, vul maar in." De terugkeer van toetsenist/gitarist Dodde naar Groningen en de fase na de luiers bij de kinderen van zijn bandmaten maakten de stap naar de oefenruimte makkelijk. Heeft de opgeleefde publieke aandacht voor garagebands en de stroom aan nieuwe garagerockers daaraan bijgedragen? "Het is niet zo dat een plaat van, nou noem 's een band van tegenwoordig, ons overhaalt om opnieuw de studio in te duiken." De urgentie zit in de band zelf, maar zo geeft gitarist Veenstra aan: "De nieuwe bands dagen wel uit."

Ondanks de reputatie en de vele optredens in binnen- en buitenland is de band bescheiden. "We zullen ons weer moeten bewijzen. We zijn lang weggeweest en moeten als het ware opnieuw beginnen." Op de plaat wordt letterlijk naar het begin teruggekeerd. Minder overdubs dan op So Much To Give, de door critici goed ontvangen plaat uit 2007, maar teruggrijpend op Soulscum uit 2004: rauw en ontkleed van poespas. Wat muzikale invloeden betreft put Green Hornet onveranderlijk uit rock-‘n-roll, soul, blues en fuzz. Nieuwe ontdekkingen die tot inspiratie dienen weten de heren niet te noemen. “We luisteren veel naar muziek. Dat komt terug in de nummers”, zegt Dodde, die The Gories, The Oblivians en The Nomads als jeugdhelden noemt.  

Stevig en zwetend, bezwerend en dansbaar. Aan intensiteit heeft Green Hornet niet ingeboet. “Om de onstuimigheid op plaat te vangen, hebben we ‘m live ingespeeld”, zegt Dodde. Back To The Top en Kill Me verraden de dadendrang. A Lot To Loose vat het geheel mooi samen: De titel, een groovende drum, het opgejaagde orgel, de asfalt-blues mondharmonica en de zang van Dodde en Veenstra: de één duister en gruizig, de ander helder en bij tijd en wijle krijsend. Borg: "Ieder heeft zijn eigen rol binnen de band. We beginnen met een jam. Wanneer twee van ons er een nummer in zien, werken we het uit. Sommige nummers op de plaat bestaan uit de overblijfselen van een jam van een paar jaar geleden.” Zoals altijd brengt Green Hornet de plaat niet alleen op cd maar ook op vinyl uit. Wederom Borg: “Een LP ziet er gewoon mooier uit dan een cd. We brachten ze al uit vóór die hele vinylrevival van tegenwoordig. Hoe hip wil je ’t hebben?”