Willem of het klein insectenboek

Elf bands geven invulling aan de fantasiewereld van Willem Kolvoort op Where The Candybeetle Dwells…

Tekst: Ernst Jeuring Foto: Martine Buurman ,

Willem Kolvoort is grafisch ontwerper en maakt sinds 1990 posters voor concerten in Vera. In 2011 vond hij het tijd om de rollen om te draaien. Hij maakte een woordloos verhaal van elf prenten en vroeg elf bands om het beeldverhaal van tekst en muziek te voorzien. Een wonderlijke volgorde die verrassend uitpakt. ”Het mooiste moment kwam vrijdag 13 juni 2014 toen ik het eerste nummer hoorde. Kippenvel.” Je kunt het resultaat nu op de Luisterpaal beluisteren.

Roze bloemetjes

”Voor Vera maak ik al 25 jaar posters. Met een poster probeer ik de aandacht te trekken en mensen de concertzaal in te krijgen. Daarbij ben ik gebonden aan bepaalde kaders die een band of muziekstroming mij als het ware voorschrijft. Vrolijke roze bloemetjes op een poster werken nu eenmaal niet voor een metalband, om maar eens wat te noemen. Ik werk dus in dienst van de band. Dát wilde ik omdraaien: ik maak een prentenboek en nadien wordt bij elke illustratie door telkens een andere band een nummer gemaakt. De inspiratie voor een nummer wordt daarmee aan de muzikanten opgelegd. Ik was benieuwd hoe een band met zo’n opdracht zou omgaan. Een ambitieus plan en met één voorwaarde: ik wilde dat Mark Lanegan zou meedoen.”

Mark Lanegan

”Lanegan heb ik voor het eerst ontmoet aan het eind van de jaren tachtig, toen hij optrad met zijn band The Screaming Trees. Sindsdien heb ik zijn werk gevolgd. In 2011 heb ik de stoute schoenen aangetrokken en hem na een optreden op TakeRoot benaderd met de vraag of hij mee wilde doen. ‘I will try’, antwoordde hij op zijn kenmerkende manier: geen woord teveel. ‘Te gek’, dacht ik, ‘de kop is eraf!’. Daarna heb ik andere bands en artiesten die ik bewonder gevraagd, en tot mijn vreugde zegden ze hun medewerking toe. Calvin Johnson van onder andere Beat Happening en Go Team, Fred Cole van Dead Moon, Roald van Oosten van Ceasar en Meindert Talma. Maar ook de hedendaagse hemelbestormers van traumahelikopter en Afterpartees, om maar een paar te noemen. Tja, en toen moest ik dus aan het werk.”

Snoepkevers en vleeruilen

”Elf zwart-wit afbeeldingen tonen een fantasiewereld waarin vleeruilen en scholraven langs scheren en snoepkevers ronddolen. Tijdens mijn dagelijkse besognes beeld ik mij wel vaker fantasiedieren in, dus de afbeeldingen staan dicht bij me. Een aantal is afgeleid uit eerder werk en sommige karakters zijn nagelnieuw. Snoepkevers kende ik nog niet, totdat mijn dochter er over begon. Ik vond dat een mooie naam, dus die heb ik van haar geleend. In die zin is het project een eerbetoon aan haar.”

Zoektocht naar een kiwi

”De illustraties heb ik gemaakt met een al dan niet fictieve gebeurtenis in gedachten. Maar het zijn de bands die woorden aan het verhaal hebben gegeven. Het is onvermijdelijk gebleken dat mijn ideeën afwijken van de uiteindelijke songtekst. De afbeelding voor Whipster bijvoorbeeld, is geënt op mijn nachtelijke zoektocht in Nieuw-Zeeland naar een kiwi. Gewapend met een zaklamp kwam ik de vogel in het pikkedonker tegen en scheen hem recht in zijn gezicht. Hij rende weg en hield zich tien meter verderop schuil achter een boom, terwijl hij af en toe nieuwsgierig mijn kant op keek. Voor mij een grappige herinnering, voor de kiwi hopelijk ook. Het nummer Forlorn dat Whipster bij de prent heeft geschreven gaat over iemand die het leven niet meer ziet zitten. Dat is andere koek.”

‘This is my song. Enjoy.’

”Het mooiste moment beleefde ik op 13 juni 2014. ’s Ochtends had ik alle deelnemende bands de prenten gestuurd. Niet alleen de afbeelding die ik de band had toebedeeld, maar ook de overige. Op die manier kreeg iedereen een beeld van het geheel. Mark Lanegan vormde daarop een uitzondering: hem had ik de prent een half jaar eerder al overhandigd. Die avond in juni kreeg ik per e-mail de opname van Lanegan toegestuurd met de boodschap ’This is my song. Enjoy.’ Het was een warme dag geweest, ik had de kinderen zojuist naar bed gebracht en zat lekker uit te blazen op het balkon – je kent het wel. Ik opende het bestand en het mooiste moment van het hele project volgde: ik hoorde het eerste nummer voor de plaat. Kippenvel.”

Stinkende best
”De andere bijdragen ontving ik geleidelijk aan, waarbij SNUG van Roald van Oosten in september de eerste was. Dat kippenvelmoment kwam terug telkens als mij een nummer werd toegestuurd. De laatste bijdrage kreeg ik van Joost Dijkema. Hem had ik pas medio september benaderd, maar hij had binnen mum van tijd het nummer News From The Sweet Water opgenomen. Met een complete band! Het nummer sluit de LP af. Het mooie is dat hij in dat nummer niet alleen zijn 'eigen' prent tot uitgangspunt heeft genomen, maar ook teruggrijpt op enkele andere. Het maakt de LP tot een afgerond geheel. Alle bands hebben hun stinkende best gedaan, dat hoor je echt terug. Dat zij zoveel moeite hebben gedaan voor dit project maakt me apetrots. De opdracht die ik heb gegeven is door elke band geweldig ingevuld.”

Vrolijke wereld
”De elf bands tappen elk uit een ander vaatje. Ze bevinden zich allemaal in het alternatieve deel van het muzikale spectrum, dus er zijn muzikale raakvlakken. Van een allegaartje aan stijlen is absoluut geen sprake. Het is een mix geworden van garage, folk, country en underground rock. Bij de volgorde en verdeling van de prenten – en daarmee dus bij de samenstelling van de LP – heb ik het evenwicht niet uit het oog verloren. Ik moest daarin wel sturen. In mijn hoofd had ik een vrolijke fantasiewereld gecreëerd, maar niet elke bijdrage kent diezelfde onbevangenheid. De bijdrage van Whipster noemde ik al, maar Evil Bird van Mark Lanegan kent ook een duistere sfeer. Afterpartees en traumahelikopter trekken dat met hun aanstekelijk enthousiasme weer helemaal recht. De jongens van Afterpartees hebben hun nummer Candy Color Wearing Weirdos op de afgelopen editie van Pinkpop gespeeld, zodat zo’n 30.000 mensen alvast een nummer hebben gehoord, haha.”

25 jaar later
“Ik denk dat je het prentenboek en de LP als één geheel moet zien. De nadruk ligt niet op één van beiden. Het is geen prentenboek met een LP, of een LP met een uitgebreide hoes. Het boek is de leidraad voor de LP. Daar staat tegenover dat je vaker een plaat opzet dan dat je een boek uit de kast trekt. Ze hebben elkaar gevormd. Trouwens, weet je wat het grappige is? Op 15 februari 1990 maakte ik mijn eerste poster voor Vera. Exact 25 jaar later is de presentatie van mijn boek. Toeval?”

De presentatie van Where The Candybeetle Dwells... vindt plaats in Vera op 15 februari vanaf 16.30 uur met live optredens van Meindert Talma, My Friend Television, Roald van Oosten, Afterpartees, Whipster, traumahelikopter en Joost Dijkema. De toegang is € 1,00 plus een maandkaart.

Het boek met de LP is die avond te koop voor de speciale prijs van € 25,00. Nadien kun je Where The Candybeetle Dwells... voor € 29,50 kopen bij onder andere uitgever Philip Elchers.