Thunderclap
Allereerst is de lancering van de nieuwe single In Pursuit een bijzonder verhaal. Sprokkelhout experimenteerde daarvoor met social media, namelijk met 'crowdspeaking'. Daarbij wordt een bepaald onderwerp onder de aandacht gebracht van anderen door daar met heel veel tegelijk over te spreken. De band riep zijn achterban op zich in te tekenen op het platform Thunderclap. Doordat genoeg sympathisanten gehoor gaven aan die oproep, verstuurden op 23 januari half acht ’s avonds ruim honderd Facebookers en Twitteraars gelijktijdig een bericht naar hun eigen netwerk waarin de release van de single werd bekendgemaakt.

Helemaal tevreden over dat experiment zijn de bandleden achteraf niet: "We kunnen niet zo goed nagaan hoeveel views het nummer op Youtube gekregen heeft, omdat door het doorlinken via social media niet alle views meegeteld worden". Dat de methode wel heeft gewerkt, blijkt uit het feit dat de speciale actie toch menig volger op de release van de single heeft gewezen.

Nummer is keuze van het publiek
Van de release naar de totstandkoming van de single zelf: In Pursuit werd gemaakt toen Sprokkelhout vorig jaar aan nieuw materiaal werkte. De opnamesessies verliepen op dat moment eigenlijk niet helemaal naar tevredenheid. "De nummers klonken een beetje clean en open", zegt bassist/zanger Tjesse. "Dat vinden we eigenlijk een beetje saai. We willen ook in de studio liever meer richting ons live-geluid gaan." Toen Sprokkelhout in de zomer op het hoofdpodium van Vera gespeeld had werd besloten om van het gerepeteerde materiaal dit nummer toch te mixen. In Vera had de band niet echt een toegift gehad en ook toen wilde het in plaats daarvan één van de niet-voltooide nummers uit de oefenruimte gaan spelen. "In het publiek vroegen ze massaal om In Pursuit. Toen hebben we die maar gespeeld en hebben we die dus ook maar uitgekozen voor het mixen", zegt Tjesse.

Omgetoverd tot het Sprokkelhout-geluid
Het nummer is ontstaan uit een gitaarriff van gitarist Kalle die eerst niet eens helemaal Sprokkelhouts klonk. "Het is eigenlijk meer blues, een beetje The Tightropes-achtig’’, zegt Kalle over de riff die het nummer direct in gang trekt en dan een dikke minuut doorgaat. Kalle liet het gitaarloopje aan de band horen en die zag er wel een uitdaging in om "iets dat eigenlijk niet bij de band past toch tot iets van de band te maken". Door de toevoeging van andere elementen zoals synthesizers, zangpartijen, enzovoorts, kreeg het nummer steeds meer een typisch Sprokkelhout-geluid.

Gelaagd en hakketakkerig
Nu de single uit is, is ook de band tevreden over het resultaat en de kwaliteit die in de single te horen is. Tristan, de toetsenist, noemt de mooie gelaagdheid in het nummer iets om trots op te zijn als band. "Het klinkt echt als een goed geheel en toch is ook de eigen stijl van de bandleden afzonderlijk er goed in terug te horen. Olaf speelt bijvoorbeeld lekker ‘hakketakkerig’ en to the point, Kalle speelt heel vloeiend gitaar en Niels heeft ook een typisch eigen tikje in het drummen.’’ Zanger Tjesse noemt het bovendien een nummer "waar je de rest van de set omheen kunt bouwen".

Tijdens optredens blijven de reacties op het nummer positief, ook al bestaat er tussen band en publiek wat verwarring over wat precies de kracht van het nummer is. Tjesse: "Wij waren heel blij met de instrumentele stukken. We zijn natuurlijk als een instrumentele band begonnen. Het publiek pikt echter juist het gezongen deel heel erg op en beschouwt dat als het refrein. Daar zijn mensen heel enthousiast over. Blijkbaar zien we het zelf weer helemaal verkeerd. Wij denken vanuit onze oorsprong niet zo in indelingen met refrein, couplet, enzo. Zo werken we het tenminste niet echt uit.''

Toewerken naar een album
De droom om op de heilige grond van Vera te spelen is voor Sprokkelhout al uitgekomen. Het volgende doel is om nog dit jaar een album op te nemen. Wanneer daarmee begonnen wordt is nog niet duidelijk. Gitarist Kalle heeft zijn hand in het gips en dus kan de band nog niet echt aan nieuw materiaal werken. Maar elk nadeel heeft z’n voordeel, want tijdens de Eurosonic-optredens bleek dat ook andere muzikanten, zoals hier de vervanger van Kalle, Jorrit Westerhof, iets aan de band kunnen toevoegen. ''Op gitarist.nl werd ineens geschreven dat er experimentele jazz in onze muziek te horen is. Nou, dat kan wel, want Jorrit komt uit een jazz-hoek. Misschien kan hij op ons album dan ook nog een bijdrage leveren.''

Hoe dat album precies moet gaan klinken en waar de plaat dan moet worden opgenomen, dat is nog niet duidelijk. De single is zeker niet het ijkpunt voor het album. ''Hoe we klinken verandert echt voortdurend. Dus we weten nu nog niet wat het beste voor ons is. Als we een half jaar zouden opnemen, dan klinken we aan het einde echt heel anders dan aan het begin'', zegt Tjesse. ''Eigenlijk zouden we het album dus in een week of twee moeten opnemen.'' Tristan voegt toe: ''We weten door ervaring in ieder geval dat onze muziek vanuit het plezier om te spelen moet ontstaan en dat iemand niet zelf een heel nummer moet aandragen, met uitgewerkte tekst enzovoorts, want dat werkt niet. Dat bleek bij de opname van onze EP nog heel erg. We moeten samen iets neerzetten.''

Geen muzikaal racisme
Tot slot toch nog wel een wens voor het album. ''Volgens sommigen mogen er geen oneffenheden in de muziek op plaat te horen zijn en moet alles worden opgepoest. Mauro Pawlowski (gitarist van dEUS, red.) noemt dat idee 'muzikaal racisme'. Wij hopen dat we de muziek op het album wel lekker rauw kunnen laten klinken. Dat het ons echt laat horen zoals we op het podium ook zijn. Zo willen we het liefst ook dat het algehele geluid van het album gaat klinken.''