Fenn begon een aantal jaar geleden met vier bandleden duistere indiepop te maken. Voordat de release van het dubuutalbum zou plaatsvinden, moest een van de bandleden stoppen wegens gezondheidsproblemen. Dit was voor de drummer een geschikt moment om zich meer op zijn eigen projecten te storten. Hierdoor is Fenn een tweemansformatie geworden en wordt het debuutalbum Bring Me Fire uiteindelijk op 18 april uitgebracht.

Dat Fenn nog maar uit twee personen bestaat, heeft volgens Fenneke ook weer voordelen: “Met z’n tweeën ben je een stuk vrijer en onafhankelijker. Als er dan iets is, hoef je nog maar met z’n tweeën te bekvechten.” Dat ze nu als “duo-dj” vorm geven aan Fenn is voor het tweetal ook wennen, maar ze zijn het er allebei over eens dat het de muziek wel ten goede moet komen. Hoewel Fenneke alle nummers zelf heeft gemaakt en geschreven, blijkt Frank toch onmisbaar te zijn. Achter de schermen speelt hij een grote rol en daarom ziet hij zichzelf ook wel als “manager Frank”. Zijn rol als muzikant zal vooral bij de live-optredens duidelijk worden: “Op mijn laptop stuur ik de drumritmes uit, daarnaast speel ik basgitaar, synthesizer en kleine toetsen voor allerlei melodieën.”

Bring Me Fire is vooral elektronisch, op een paar basgitaarstukken na. Als ze hun muziek een genre-label moeten geven, vinden ze de term “indietronica” geschikt. “De term “indietronica” past het beste, dat spreekt tot de verbeelding en dan weten mensen wat ze kunnen verwachten”, zegt Fenneke. Ze haalt haar muzikale inspiratie uit Radiohead en Tori Amos, maar heeft voor deze plaat ook veel naar Emily Wells geluisterd. De beats vanuit hiphop en triphop in combinatie met haar soulstem gemixt met koortjes zijn belangrijke ingrediënten voor de nummers van Fenn. “Dus dan heb je een vette hiphop-beat, maar in plaats van dat Fenneke eroverheen rapt, maakt ze er gewoon wat meer een Fenn-nummer van”, vult Frank aan. De nummers zijn dus afhankelijk van de beat die Fenneke kiest. “De beat is snel of langzaam, zwoel of stoer. Als ik eenmaal een vette beat heb, weet ik vaak wat voor soort nummer het moet worden.”

Fenneke heeft lang gewerkt aan het schrijven van veel nummers; hierdoor had ze een breed assortiment aan mogelijke nummers waar uiteindelijk veel van is gesneuveld. Frank ziet een passende vergelijking: “Ik weet niet wie van The Beatles dit zei, maar voordat ze een paar goede Beatle-nummers konden schrijven, waren ze ook weer 100 nummers verder.”

De meeste songteksten van Bring Me Fire zijn volgens Fenneke gebaseerd op verborgen verlangens: “verborgen verlangens, passie, vuur, alles!” Om te voorkomen dat men denkt dat het alleen maar over mannen gaat, voegt Fenneke toe: “Ik heb het over relaties in algemene zin. Dat kunnen relaties met geliefdes, vrienden, familie en collega’s zijn. Het kan zelfs over een relatie met een dode hond gaan.” De dode hond komt niet helemaal uit de lucht vallen, want het nummer Empty Land gaat over een overleden hond. “Het is al heel lang geleden en het gaat ook niet zozeer over die gebeurtenis, maar tijdens het schrijven moest ik toch even daaraan denken”, legt Fenneke uit. 

Ondanks dat Fenneke wel haar eigen, ervaringen en gevoelens in de teksten van de nummers verwerkt, is de muziek verre van zwaarmoedig. De emotionele teksten lijken in contrast te staan met de muziek. “De thematiek van het album Bring Me Fire is de dissonantie van het leven”, zegt Frank. Fenneke legt dit uit: “Dan gaat het toch weer over verborgen verlangens; de wrijving tussen het wel of niet vervullen van dat verlangen. Verveling in wat je doet, sleur in een relatie en gevoelens van machteloosheid veroorzaken dat soort verborgen verlangens. De muziek is de tegenhanger van die gevoelens van verlangens, en daar kan ik dan ook weer kracht uit halen. Dat wil ik ook overbrengen met Bring Me Fire.”

Met de muziek wil Fenneke ook duidelijk maken dat wilskracht belangrijk is omdat ze met muziek gevoelens van machteloosheid kan overstijgen door ermee te doen wat zij wil. Daarbij geeft ze meteen aan dat de mensen zelf invulling mogen geven aan haar muziek: “Ik wil niet dat de muziek weer helemaal over mij gaat. Doe ermee wat je wil. Laatst vroeg iemand me na een optreden of ik wel gelukkig was. Nou, op dat moment juist heel erg!”

Het nummer Anger is nu al te beluisteren en staat voor ‘de nieuwe Fenn’. “Het is een verfrissend nummer en was het keerpunt. Het is fijn nummer en het flowt... Anger is gewoon een lekker nummertje”, zegt Fenneke. Frank vindt Empty Land wat interessanter, omdat het een spannende sfeer neerzet. Toch is er gekozen om Anger alvast uit te brengen omdat het representatief is voor wat er te verwachten valt. "Het geeft de sfeer van de plaat aan. Anders denken mensen meteen dat het hele album zo in elkaar zit.”

Voor Fenn is het belangrijk dat ze niet meteen getypeerd en geclassificeerd worden. Ze hebben daarom veel aandacht geschonken aan het totaalplaatje dat je krijgt als je het fysieke album koopt. De albumcover, ontworpen door Eline Stalman en handgemaakt, heeft een surrealistische stijl die goed bij Fenn past. “We willen de sfeer van Fenn creëren door ook over andere uitingen na te denken en hierdoor minder een eenduidige stijl neerzetten”, legt Frank uit. Ook dit komt voort uit het idee dat het open voor interpretatie moet zijn. “We willen ook niet teveel weggeven. Het moet wel spannend blijven!”