De Spotifylijst van… WOLVON

“Moeilijke noiserock werkt niet in de tourbus”

Sjoerd Huismans ,

De Spotifylijst van... biedt een overzicht van de lievelingsnummers van een bekende Groninger artiest. Deze editie mogen de mannen van WOLVON hun favoriete tracks wat shine geven. Het gaat hard met WOLVON sinds de band de debuutplaat folds. uitbracht: een album vol gruizige herrie waaronder niettemin aanstekelijke popsongs schuilen. Een tegenstelling die ook vaak terugkomt in hun Spotifylijst, zo blijkt. “Hard en noisy, maar wel humaan.” Door welke bands laat WOLVON zich inspireren?

A Place To Bury Strangers – I Lost You
De eerste band op de afspeellijst lijkt een logische keuze: noiserockers A Place To Bury Strangers. Ike de Zeeuw, de frontman van WOLVON: “Een band waar ik zelf veel naar geluisterd heb. Ze maken coole, extreme geluiden: van super schel naar super laag. Maar toch maken ze echt liedjes met kop en staart en een abc-structuurtje.”
Waarom specifiek I Lost You? Bassist Ruben van Walraven: “Het is echt een gaaf nummer. De opener van de EP Onwards To The Wall, en ze komen er de hele EP niet meer overheen. Drummer Bram Nigten: “Dom, eigenlijk.”

At The Drive-In – Ticklish
Ike is verantwoordelijk voor deze track, zo blijkt al snel. “Ik heb de band leren kennen toen ik tien was.” De rest gelooft er geen zak van. Bram: “Het is te emo naar mijn smaak.” Ike vertelt dat de band later post-hardcore is gaan maken. “Maar dit nummer is van hun eerste album Acrobatic Tenement, de beste plaat. Toen maakten ze nog kabbelende indie, veel minder pompend. Alles is heel clean ingespeeld, de distortion is er later overheen gedubd.”
“Bij al die bands die zware muziek maken zijn de rustige nummers juist het best,” vindt Ike. Bram: “Vrienden van ons vinden dat ook van ons. Maar wij spelen ze eigenlijk nooit.” De band vindt de rustige nummers moeilijk te plaatsen binnen de set. “We spelen korte, overdonderende shows met veel energie. Er zijn niet echt rustmomenten.”

Hot Hot Heat – Haircut Economics
De band wijst naar Bram. “Ik vind het inderdaad heel leuk. Vroeger dan, nu zijn ze verschrikkelijk slecht.” Ike: “Een soort britpop maken ze nu toch?” Ruben: “Toen Bram dit tipte heb ik het thuis opgezocht, maar ik vond het fucking kut.” Dat geldt allemaal niet voor Haircut Economics, van de oude EP Split uit 2000. De Britpop is hier ver te zoeken, gestoorde synths vormen de hoofdmoot.

The Cure – Boys Don’t Cry
Met grote afstand het bekendste nummer van de lijst komt van de Britse new wave grootheden The Cure. Ike: “Dit is mijn favoriet, het beste nummer ooit geschreven. Ik ben een groot The Cure fan. Toen ik begon in bandjes te zingen, kreeg ik van mijn vader een cassettebandje van The Cure. Hij vond dat mijn stem op die van Robert Smith leek." 
De rest van de band kan alleen het latere, donkerdere werk van The Cure waarderen. Ruben: “Dit is wel heel blij. Waar gaat het eigenlijk over?” Ike: “Zijn vriendinnetje is bij hem weg, maar hij is een stoere jongen, dus huilt hij niet. Want boys don’t cry.” Bram: “Ik begrijp ineens veel beter hoe jij in het leven staat.”

The Thermals – How We Know
De noise blijft voorlopig even weg. The Thermals uit Portland vallen op door het wat meer rechttoe-rechtaan nummer How We Know. Toen Wolvon vorig jaar op tour was door de Balkan werd deze plaat grijsgedraaid. Bram: “We hadden toen heel veel moeilijke noiserock meegenomen, maar dat werkt eigenlijk helemaal niet goed in de auto. Zeker als je slechte boxjes hebt.” Ruben: “Koen ter Heegde van Subroutine was ook mee en heeft op een gegeven moment cd’s gebrand met slechte hiphop. Veel relaxter.”
Waarom The Thermals op deze lijst? Bram blijkt in 2003 bij het beruchte optreden van de band in Vera te zijn geweest. The Thermals won dat jaar de Vera poll. “Dat optreden was kankervet. Op plaat is het heel slecht opgenomen, maar toch zo tof.” Ook de teksten vallen bij WOLVON in de smaak. Bram: “De eerste twee platen hebben supergoeie teksten. Politiek geëngageerd, maar heel sarcastisch met veel zwarte humor.” Ike: “You spill love like water, heel sterk.”

Women – Drag Open
Ike: “Als band wil je als Women klinken. Het stuwt zo lekker. Ik probeer wel eens zoals hen te schrijven, ter inspiratie.” WOLVON ziet in Women een duidelijke parallel met zijn eigen muziek. Bram: “Die strakke baslijntjes houden het geheel bij elkaar. Net als bij ons, Ruben houdt het bij elkaar terwijl Ike en ik alle kanten op gaan. Het geluid is ook lekker lo-fi, met veel galm.” Ruben: “Het is tof hoe de gitaarlijntjes door elkaar lopen. Ze gebruiken rare maatsoorten, maar anders dan bij echte mathrock hoor je dat nauwelijks. Anders trek ik het niet.”
Het is helaas tragisch afgelopen met Women: na een knallende ruzie ging de band op een ‘indefinite hiatus’. Inmiddels is de gitarist overleden. “En een ander lid is gek geworden.”

Caddywhompus – Congo Half-mask
Caddywhompus: ook een band die dus veel gedraaid werd in de tourbus. Bram: “Met die slechte boxjes snijdt het echt in je oren.” Caddywhompus bestaat uit slechts twee mensen. Bram: “Eén gast op gitaar en een drummer. Ze hebben veel mathrock- en emo-elementen, maar het is superswingend. De gitarist is supergoed, hij kan finger tappen en zingen tegelijk. Ook goed dat ze veel noisestukken in hun muziek stoppen. Ike: Ze hebben een EP, Maze Demos, die zelfs voor de helft uit alleen noise bestaat.”

Die! Die! Die! – Wasted Lands
‘Poppy post-punk uit Nieuw-Zeeland’, zo omschrijft WOLVON de volgende band op de afspeellijst. Ike en Ruben zijn naast muzikanten ook boekers voor Lepel Concerts. Die! Die! Die! stond hoog op het verlanglijstje van Lepel, maar dat feestje ging niet door. Ike: “Ze hebben veel sterke liedjes. Een soort emo, maar wel gaaf. De zang is ook goed.” Bram: “Ze gaan al lang mee, ze zijn begonnen toen ze vijftien waren.”
Ruben prijst vooral de live-optredens. “Op plaat klinkt het nog vrij rustig, maar tijdens de optredens stage-diven ze zo het publiek in.” Ike: “Die bassist staat alleen maar snoeihard te beuken. De gitarist rent ondertussen al zingend de zaal door. Ze zijn supergroot in Nieuw-Zeeland, maar stonden in Utrecht voor 30 man te spelen.”

Mount Eerie – Wind’s Dark Poem
Het hefstigste nummer op de lijst komt wel van de Amerikaanse eenmansband Mount Eerie. Ike: “Als mensen het voor het eerst horen, denken ze dat de speakers kapot zijn.” Ruben omschrijft het als natuurgeweld. “Super episch. Maar het liedje blijft altijd overeind. Op de plaat Wind’s Poem staan veel van dit soort stukken, op Lost Wisdom staan kleine, lieve liedjes. Eigenlijk hetzelfde, maar nu met bak black metal erbij.” Ike: “We zagen hem in Vera. Hij heeft twee drummers en twee synthesizers bij zich, en staat daar zelf in zijn eentje tussen met zijn gitaar. Het is keihard; je hoort alleen de sublaag.”
Een liedje dat overeind blijkt staan tussen een orkaan van geweld. Dat is wat WOLVON aanspreekt in de band. “Het is hard, noisy, maar wel humaan. Iets kleins in iets groots.”

Health – Before Tigers
Ike: “Health is een band waar ik veel geluiden vandaan haal. De zang is lieflijk, galmend en hoog. Dat werkt heel gaaf tussen die snijdende gitaren en dreunende drums. De bassist is ook heel gaaf: hij heeft een bak vol wause effecten.” Ruben: “De twee remixplaten die ze maakten, HEALTH//DISCO en Disco2, vind ik helemaal niet gaaf.” Ike: “Het is wel een stoere move, gewoon eventjes twee remixplaten maken terwijl iedereen de plaat zoals hij is zo vet vindt.”

Deze week maakte Subroutine Records bekend dat de Groningers van WOLVON spelen op het Valkhof Festival (voorheen de-Affaire) in Nijmegen en op het gloednieuwe festival Welcome to the Village in Leeuwarden. 

Benieuwd geworden naar de plaat van WOLVON zelf? Die staat ook op Spotify en kan je ook hieronder beluisteren: