De Vera Krant is vooral bekend geworden door het mooie artwork, dat in de Vera zelf wordt gedrukt samen met de zeefdrukposters. “Hiermee onderscheidde de Vera zich van andere pop podia,” vertelt medewerker Niek Hofstetter, die ook mede-eigenaar is van Subroutine Records (Rats on Rafts, The Sugarettes, Wolvon). Het eerste nummer werd uitgebracht toen  studentenvereniging 'de Vera' een open jongere centrum werd, op 1 januari 1974. Er werden toen zeefdruk krantjes gemaakt, met pikante onderwerpen, die toen nog weinig met muziek en kunst te maken hadden. Het was een typisch jaren zeventig programmakrantje, waarin veel over politieke acties werd geschreven. “De Vera was eigenlijk een soort politiekcentrum”, vertelt Peter Weening, al sinds eind jaren zeventig programmeur van het podium. “Dus als je een flyer of stencil nodig had, kon dat direct gedrukt worden. Er werd in die tijd veel geschreven over onderwerpen als homofilie en drugs.”

Langzamerhand werd het krantje steeds meer een muziek- en kunstmagazine. In de jaren tachtig begon Peter Weening steeds meer te schrijven over platen en schreef hij recensies over concerten. Ook werden de onderwerpen iets minder zwaar en kwamen er meer ‘funstukken’, zoals hij het zelf omschrijft. “Er was bijvoorbeeld ook iemand die schreef over Amerikaanse sporten.” [Eltjo schreef de 'El-Series']. In de jaren negentig werd de muzikale lijn van het magazine doorgezet. Een van de mooiste herinneringen, die Weening bewaart uit die tijd is de recensie die hij schreef over het legendarische concert van grungeband Nirvana in Vera. “Ik maakte maar liefst drie spelfouten in de naam van frontman Kurt Cobain,” lacht hij.

Een blaadje met historie dus, maar de afgelopen zes jaar werd de animo volgens Weening steeds minder en kwam het einde in zicht. “Het besluit om de stekker eruit te halen, was niet moeilijk”, vertelt Weening, “Het ging gewoon niet meer.” Met name de opkomst van het internet was het begin van het einde. Volgens Ruchtie komt dit vooral doordat de promotionele functie van de krant werd ingehaald door het internet. “Vroeger werd een act drie weken van te voren aangekondigd en was dat te lezen in de Vera Krant. Nu is het nieuws vaak al gedateerd. Als een artiest tegenwoordig komt optreden, staat het meteen op internet.”

De krant heeft jarenlang geprobeerd om hun eigen stukken niet op het internet te zetten. “Hier is echter geen ontkomen aan", zegt Weening. "Deze ontwikkeling is gewoon niet te stoppen.” Buiten de druk van het internet en het overaanbod van muziekrecensies, was geld  een belangrijke reden om te stoppen. “Het is gewoon niet rendabel om 10.000 euro in een project te stoppen, waar je niks meer uithaalt”, aldus Weening. Bovendien kampt de Vera met een forse korting op de subsidie, maar liefst 40.000 euro. De Vera Krant is hier uiteindelijk de dupe van geworden. Dit alles in combinatie met het drukke schema van Weening zelf en het vertrek van drie ervaren drukkers. “Al met al is het natuurlijk erg jammer”, vertelt Weening.

Helemaal afgelopen is het echter nog niet. “Er moet natuurlijk wel een mooie afscheidskrant komen. We gaan ergens in september een historische Vera Krant maken, waarin we terugblikken naar het mooie verleden van de krant”, legt Weening hoopvol uit. “Het is uiteindelijk de bedoeling dat deze nostalgische krant per kwartaal uitkomt. Zo wordt de werkdruk een stuk minder en kunnen we er nog wel wat leuks mee doen.”