In 2007 pakte het Zweedse gezelschap Loney, Dear nog de achtste plek in de jaarlijkse Vera poll. Terwijl 2012 nog maar iets meer dan twee weken oud is bezoeken de Zweden de Groningse poptempel opnieuw. In de tussentijd is niet alleen de naam gewijzigd: Loney Dear gaat vanaf nu zonder komma door het leven. Ook de muziekstijl van Emil Svanängen heeft een kleine evolutie doorgemaakt. Na een uitstap naar experimentele elektronische muziek was Groningen vanavond een terugkeer naar de basis beloofd. Onlangs stond de zanger nog solo in Leeuwarden, maar zijn Europese tour met band opent Svanängen in Groningen.
Dat vanavond wederom een kleine vuurdoop voor de zanger is blijkt geregeld. Zo moet er halverwege het optreden een paar minuten pauze ingelast worden om de instrumenten opnieuw te stemmen, ook is de artiest zijn mondharmonica vergeten. Wie door de schoonheidsfoutjes heen kijkt zal echter een fantastische performance kunnen aanschouwen. De eerste pauze is namelijk perfecte timing voor een kleine wandeling naar de bar en het halen van de mondharmonica maakt het daaropvolgende harmonica spel des te mooier.
Emil Svanängen, met zijn kleine buikje en weinig spectaculaire uiterlijk, doet hoofdzakelijk aan als een vriendelijke grapjas. Hoewel hij zeker nog wat ongemakkelijk oogt in de persoonlijke sfeer van het handvol gevulde Vera, weet hij tussen de nummers door bij menig persoon een glimlach op het gezicht te toveren.
Ook de muziek boeit voor de volle honderd procent. Loney Dear combineert de hypnotiserende elektronische ritmes met de fascinerende stem van Svanängen. Daaroverheen blijkt zijn akoestische gitaar en de soms snoeihard spelende drummer een ideale combinatie. Elk nummer lijkt volgens dezelfde opbouw plaats te vinden. Svanängen opent ogenschijnlijk intiem. Daaropvolgend nemen de drums langzaamaan in kracht toe om het nummer naar een meerstemmig hoogtepunt toe te werken. Die fascinerende combinatie weet het publiek ook muisstil te krijgen. Dit merkt Emil Svanängen zelf ook verbaasd op. Wij zijn on-Nederlands stil volgens de singer-songwriter. Om vervolgens met hoogtepunt Calm Down nogmaals te laten zien waarom het hem vanavond lukt Vera zo stil te krijgen.
Helaas begint na verloop van het concert ook duidelijk te worden dat het gezelschap wel heel erg op haar elektronica leunt. Svanängen zingt sommige gedeelten volledig door een vocoder. Het werkt zeker bij aan de hypnotiserende sfeer, maar zijn stem verdient beter. Daarnaast wordt elk nummer ondersteund door een constant doorlopend computerritme. Het maakt het onderscheid tussen de live elementen van de band en het vooraf geprogrammeerde gedeelte erg grijs. Iets wat de stuk voor stuk kundige artiesten zeker niet nodig hoeven te hebben.
Na een pauze van vijf jaar reisde Loney Dear vanuit het koude Scandinavië weer af naar Groningen. De zaal zal in de herinnering van Emil Svanängen ongetwijfeld meer gevuld zijn geweest dan het handjevol mensen dat er vanavond stond. Desondanks overtuigde de zanger wederom met zijn muziek en kan een top 10 plek voor de Vera poll misschien alweer gereserveerd worden.