Wat mag je verwachten wanneer een band als Moke aankondigt een eigen concert des levens te geven in de vorm van covers met als titel: Till Death Do Us Part? Een theatervoorstelling waarin nummers ten gehore worden gebracht die keerpunten in iemands leven markeren.

Het decor voor deze voorstelling vormt een somber podium met enkel de instrumenten en een groot videoscherm als achterwand. Op dit videoscherm worden de nummers voorzien van voornamelijk zwart/wit beelden  gemaakt door Titus Tiel Groenestege. Deze beelden vormen eigenlijk het enige visuele gebeuren van de hele voorstelling.

Het podium is minimalistisch wit uitgelicht en ontdaan van alle opsmuk. De heren zijn ook allen in stemmig zwart gekleed en zelfs de drumkit is voorzien van zwarte high-hats. Enige angst voor een zwaarmoedige avond lijkt daarom niet ongegrond.Maar het tegendeel is waar. Moke maakt onverwachte keuzes en stopt deze keuzes in een eigen jasje waarbij vooral drummer Rob Klerkx laat zien over een waanzinnig talent te beschikken. Wisselend tussen twee drumkits, zelfs tijdens een nummer, excelleert hij tot op grote hoogte.

Moke overtuigt het meest voor de pauze. Never Tear Us Apart van INXS komt voorbij en Tinseltown In The Rain van Blue Nile Klinkt als een klok. One Of Us van Joan Osborn in een Moke jasje mag zo op een eventuele nieuwe CD. October van U2 voorzien van kerkorgels geeft het nummer bijna  de status van een psalm. The Cross van Prince knalt van het podium. Maar het hoogtepunt is een uitvoering van The Drugs Don’t Work van The Verve. Met zoveel ingetogen emotie en zo breekbaar dat het je niet onberoerd kan laten. Aan het einde van het nummer gaat de band langzaam over in een betoverende uitvoering van  Streets Of Philadelphia van Bruce Springsteen.

Na de pauze is het helaas een heel ander verhaal. Waar voor de pauze nog iets van een lijn te ontdekken viel, ontbreekt deze na de pauze volkomen. De opening vormt een Engels gedicht over een gevallen soldaat onder een monotone drum. Het geeft het gedicht extra lading. Daarna valt  Who Wants To Live Forever van Queen dan nog het meest positief op tussen de  nummers die ook nog eens allemaal in elkaar over gaan. Je krijgt het gevoel dat je naar een langgerekte brij zit te luisteren. In die brij komt het eigen nummer The Knife nog voorbij. En die  wordt halverwege voorzien van een tempoverlaging die de kracht van het nummer finaal onderuit haalt. De magie van voor de pauze is veranderd in een soort geliktheid die de aandacht maar moeilijk weet vast te houden.

Moke als coverband geeft een verrassende voorstelling , maar het is wel een voorstelling met duidelijk twee hele verschillende gezichten.