Jenny Lane mag zich met recht gelukkig prijzen met haar muzikale carrière tot nu toe. Nog voor haar tweede album, Life's Like A Chox Of Bogglets, uitkwam, trad ze al op in het legendarische Apollo Theatre in New York en het Olympia in Parijs. Tevens heeft ze veel indruk gemaakt als voorprogramma voor de jonge soul-legende Joss Stone, waarbij ze zichzelf begeleidde met een akoestische gitaar. Nu is Jenny Lane helemaal los en trekt, met een voltallige band als begeleiding, met een clubtour door het land om haar nieuwe album te promoten. In Groningen is op donderdagavond de eer om haar te mogen ontvangen aan Simplon toegevallen.

Als de band opkomt, is Jenny Lane nog nergens te bekennen. De in hippe overhemden en colberts geklede bandleden zetten in ieder geval vanaf de eerste toon goed swingende soul in met ludieke bliepjes. Hier en daar wordt er gelijk al gedanst. Na iets meer dan minuut wordt Jenny Lane vanuit achterin de zaal op de schouders van iemand uit haar entourage het podium op gedragen, terwijl ze spekjes uitdeelt. Terwijl de snoepjesgeur nauwelijks is vervlogen zet Jenny Lane vrij abrupt in met Special Delivery, het tweede nummer van Life's Like a Chox of Bogglets. Het is jammer dat hier het achtergrondkoor van de tape wordt afgespeeld, maar verder zingt Jenny wel zelf, en hoe. Hier staat een uitzonderlijk goede zangeres op het podium, die met gevarieerde technieken en een groot bereik een zeer authentieke performance neerzet en altijd goed verstaanbaar blijft. Niemand klinkt zoals de eigenwijze Jenny Lane, die haar soulpop doorsprenkelt met een punky attitude en heel af en toe zelfs staat te rappen.

Met Hell & Back probeert Jenny Lane het publiek het aanstekelijke refrein – “If I love my brother, than I love myself, if I love my sister, than I love myself” – mee te laten zingen. Eerst gaat het wat aarzelend, maar uiteindelijk doen tientallen mee om een gospel-achtige sfeer te creeëren. Dan wordt het rustig met You Start A Fire, van het debuutalbum Monsters, dat begint met een kleine gitaarlijn. Er is nu meer ruimte voor alleen Jenny Lane's stem, die de indringende lyrics theatraal maar gebalanceerd over de wiegende mensen uitstort. Hier is de echte soul over lyrisch vertolkte maar gebroken liefde. Nu blijkt in ieder geval dat Jenny Lane meerdere gezichten heeft en je steeds op een nieuwe manier verrast.

De band komt ook steeds meer in zijn element. Als je goed luistert hoor je de geraffineerde en haast experimentele riffs, melodietjes en kleine geluidjes. Er is hier veel te ontdekken. Intussen dendert het optreden met zijn vele twists en turns maar door. Zo krijgt Jenny Lane tijdens haar akoestische versie van Katy Perry's Firework het publiek muisstil. Hier haalt ze het maximale uit haar zang, wat iedereen op een aangrijpende manier raakt. Als het nummer voorbij is wordt het voor het eerst sinds aanvang van het optreden weer druk gepraat, kennelijk is iedereen diep onder de indruk ervaringen aan het delen.

Tijd om te praten is er niet, want er volgt een meesterlijke drumsolo en daarna krijgen we in snel tempo achter elkaar Fear, Waiting en Fool. De band nodigt steeds meer uit tot dansen, al verliest het optreden bij Fool het stevige momentum dat het net nog had, totdat alles weer aanzwelt en Simplons speakers het nauwelijks kunnen bolwerken. Na de lekkere pop van Greener Grass volgt N.O., beide van het nieuwe album. De interactie tussen Jenny Lane en het publiek is compleet, met veel meezingers, handengeklap en zelfs een therapeutische sessie tijdens N.O, waarin Lane op een hilarische en melige manier mensen leert om nee te zeggen. Dan komt het laatste nummer voor de toegift, Whoopsy Daisy. Het begint met opzwepende drums, een Jenny Lane die als een wilde indiaan om een barkruk heen rent en een wederom idiote maar juist daarom erg leuke meezingsessie (met aparte zanglijnen voor de mannen trouwens). Dan transformeert Whoopsy Daisy in compleet losgeslagen skarock die haast iedereen aan zet tot dansen.

De toegift is net als de rest van het optreden opnieuw verrassend en geweldig om mee te maken. Jenny Lane vraagt het publiek om samen met haar muziek te maken. Eerst aarzelend maar dan weer vol enthousiasme klapt iedereen mee terwijl ze a capella zingt, de gospelsfeer is weer helemaal terug. Dan doet de hele band nog mee, barst iedereen weer uit in dansen en eindigt het optreden opnieuw met Hell & Back. Het is moeilijk voor te stellen dat iemand deze avond niet met een voldaan gevoel naar huis gaat.