De meesten kennen The Horrors als dunne gothic uitziende jongens met grote kapsels. In 2009 was er een verandering geweest die de muziekwereld deed schudden: The Horrors hebben een makeover gekregen en brachten Primary Colours uit – een catchy shoegaze/new wave cd die veel goede kritieken ontving. Dit jaar verscheen de opvolger Skying. De Groningers hebben het privilege om het live te beoordelen.

In het voorprogramma van The Horrors staat S.C.U.M., die onlangs zijn debuut cd Again Into Eyes heeft uitgebracht. In de Britse muziekmedia wordt deze band vaak aan The Horrors gelinkt, want de bassist van S.C.U.M., Huw Webb, is het broertje van de bassist van The Horrors. Niet alleen hun gezichtstrekken zijn hetzelfde, maar zelfs hun danspasjes lijken ietwat op elkaar.

Verder zijn de bands S.C.U.M. en The Horrors in ieder geval qua uiterlijk heel verschillend van elkaar. De onverwacht jonge bandleden van S.C.U.M. lijken op een stelletje hippies: wijde, gescheurde hemden en warrig haar. De enige uitzondering is de bassist, “broertje van”: met zijn zwarte coltrui en kapsel lijkt hij uit de film Control weggelopen. De zanger van S.C.U.M., Thomas Cohen, is een theatrale verschijning die soms als Brian Molko van Placebo klinkt. Nog een bijzondere verschijning is een meisje met een elfjesgezicht, Melissa Rigby, die de drummer blijkt te zijn en dat doet ze heel goed. Samen komt de band heel overtuigend en energiek over.

Het podium van The Horrors ziet er leeg uit, de drums staan helemaal achterin en alleen in de rechterhoek staat er een heuse 'vesting' van een stuk of zes synthesizers. Als de band opkomt dragen de bandleden geen getoupeerde kapsels en dandy goth-pakjes, maar toch zijn ze meteen herkenbaar. Als The Horrors beginnen te spelen, is er geen twijfel meer mogelijk: het zijn dé The Horrors. Ze spelen eerst een paar nummers van hun nieuwe cd Skying, maar toch zijn het de nummers van het vorige album die het publiek meteen herkent, zoals het legendarische Who Can Say of Sea In A Sea.

Het concert is niet uitverkocht, maar de zaal is redelijk gevuld. Het publiek is gemengd, hier en daar zijn er tieners, maar ook veel volwassenen, vooral mannen – waarschijnlijk de echte new wave liefhebbers. Iedereen lijkt het optreden te waarderen, want de band met frontman en zanger Faris Badwan levert goed werk. De gitarist Joshua Hayward gaat uit zijn dak (dus daarom is het podium zo leeg zodat hij de ruimte zou krijgen), de choreografie van de bassist Rhys Webb, “broer van”, is aanstekelijk en leuk om naar te kijken: het lijkt alsof hij met een vrouw aan het dansen is. Alleen de schuwe drummer Joe Spurgeon zit achterin in het donker en de toetsenist Tom Cowan staat als een verlegen wetenschapper achter zijn synths verscholen.

In eerste instantie zou je niet verwachten dat zo'n 'grote' band als The Horrors in Vera zou spelen. Toch is het leuk dat ze de moeite nemen om hun underground roots trouw te blijven. Het was in ieder geval een geslaagde avond en een geslaagd optreden van The Horrors.