Veel bezoekers van vanavond zullen ongetwijfeld vorig jaar erg teleurgesteld zijn geweest. De Australische band had toen ook een concert in de Oosterpoort in de planning, maar vanwege langdurige ziekte van frontman Andrew Stockdale werd de hele tour afgelast, vanavond maken ze dit meer dan goed.

Voordat Wolfmother het podium betreedt speelt één van Nederlands meest veelbelovende bands van de laatste jaren. Het powertrio Shaking Godspeed maakt door stoner en blues geïnspireerde rock en roll. Toen de Bloody Honkies uit de Achterhoek ter ziele gingen werd Shaking Godspeed het nieuwe product. Debuutplaat Awe werd lovend ontvangen en de drie verdienden daardoor, en door de zweterige en rauwe liveshows, onder andere een plekje op het grote Sziget festival in Boedapest.

De heren lijken vanavond geheel op hun gemak op het podium, hoewel ze normaliter minder publiek gewend zijn, en knallen er vanaf de eerste minuut in. Door het orgel krijgt de stampende bluesrock een psychedelisch tintje, terwijl de gitaarsolo’s weer meer aan blues doen denken. De eerste helft van het optreden is wat luchtiger en komt goed aan in de zaal, maar de tweede helft van het concert is af en toe wat erg volgebouwd. Mede door het matige geluid klinkt het hierdoor bij vlagen erg rommelig. De laatste nummers herstellen ze zich gelukkig, om de Oosterpoort goed opgewarmd voor Wolfmother achter te laten.

Als het licht in stapjes steeds verder wordt gedimd is er al een soort spanning te voelen in de zaal. Uitverkocht en bomvol kan de Oosterpoort niet wachten op de behaarde Australiërs. Ondanks dat de band nog maar twee albums uit heeft, toch niet de meest baanbrekende muziek maakt en ook niet meer in de originele line-up speelt heeft de band een ongekend succes. Gedurende de set wordt natuurlijk duidelijk waarom.

Van de ziekte van zanger en gitarist Andrew Stockdale is niks meer te merken. Energiek als een jong veulen dartelt hij over het podium. Het publiek betrekt hij steeds bij de show en alle klassieke rock en roll moves worden door hem uit de mottenballen gehaald. De band die Stockdale om zich heen heeft gevormd is bovendien ook erg energiek en strak. Al is het hun laatste optreden van de Europese tour, alles wordt uit de kast gehaald om er een memorabele avond van te maken.

Door te beginnen met een prijsnummer als Dimension, en iets later ook de megahit en rock-classic in de making Women is de toon meteen gezet. De eerste crowdsurfers landen al binnen tien minuten op de handen van de enorme springende menigte voor het podium, wat tot het eind van de show niet ophoudt. De stijl van Wolfmother mag dan wel voor het laatst hip zijn geweest in de jaren ’70, zij weten wel als een van de weinige jonge bands er een enorm succes mee te boeken. Iets wat vooral, zo niet geheel, door de extreem goede songs van de band komt.

Met afwisselend duidelijk terug te horen psychedelische invloeden, heavy metal riffs, stonerachtig lage gitaarpartijen en bluesrock solo’s weet Wolfmother het beste van bands als The Who, Led Zeppelin, Black Sabbath en Kyuss succesvol te combineren in nummers die opzwepend en spannend zijn. Toegankelijk maar tegelijk ruig en een oergevoel oproepend.

Kritiek op de show van vanavond kan er natuurlijk ook zijn. Het spelen van voornamelijk nummers van het eerste album is natuurlijk wel een teken dat het tweede album al een stuk minder is. Bovendien klinken de twee gespeelde nieuwe nummers ook niet denderend. En een cover van de bekendste nummers van The Who en The Doors in je set verwerken is wel erg makkelijk crowdpleasen. Maar de muziek overleeft alles, de Oosterpoort gaat uit z’n dak en laatste nummer Joker And The Thief zorgt voor een onvergetelijke climax waarbij ook iedereen op de tribune en de balkons staat en de hele zaal los gaat. Wolfmother voegt nog een appendix toe aan het boek van een tijdloos genre.