De tweede dag van het Gideon Music Festival begon onzeker omdat het weer bijna roet in het eten dreigde te gooien. Donkere wolken overschaduwden het festivalterrein, het regende en de donder rommelde in de verte. Gelukkig bleef het bij de dreiging want aan het einde van de middag was het weer lekker zonnig en de rest van de dag bleef het droog. De sfeer was top en de verschillende podia met allemaal hun eigen programmering - o.a. rock, hiphop, goa, dance, reggae - trokken dan wel elk voornamelijk hun eigen publiek maar iedereen accepteerde elkaar. Toch leek het erop dat veel mogelijke bezoekers het lieten afweten: er kon bij elk podium overal makkelijk minstens twee tot drie keer zoveel mensen bij. Laten we hopen dat het op de derde festivaldag, zondag 12 juni, beter gaat.

Een stage openen op Gideon is niet makkelijk. Van weinig bezoekers, een nog wat onzeker geluid en het vroege tijdstip gaan veel bands niet beter spelen. Wildbrug maakt er het beste van en weet te overtuigen. Met leden van Jean Parlette, Kensington Arms, Alpine Pack en Greyline staat er natuurlijk ook een bak ervaring op het podium. De muziek is net zo wispelturig als het weer, regen en zonneschijn wisselen elkaar net zo snel af als de ontelbare, onvoorspelbare wendingen in de muziek. De gekte van een band als Deerhoof en de agressie van het niet meer actieve Bonne Aparte zijn terug te horen in de muziek van het viertal. Zelf hebben ze het in ieder geval erg naar hun zin, de onderlinge chemie en het plezier in het optreden zorgen ervoor dat het prettig is om naar te kijken. Ernaar luisteren is minder makkelijk, maar de onnavolgbaarheid heeft ook z’n charmes.

Mundo Park uit Sneek gooide dit jaar hoge ogen in de Klein Prijs van Fryslân, maar weet op de Trash Stage niet echt indruk te maken. Lekker liggend in het gras voor het podium weten veel mensen de muziek, die bij vlagen indrukwekkend, maar vaak een beetje mat klinkt, te waarderen. Recht toe, recht aan rock 'n roll, zonder opsmuk, maar ook zonder echte verassingen.

Het Groningse bandje Cat Ugly klinkt op het eerste gehoor wel catchy en de hoofden van het publiek knikken met het ritme mee. De muziek heeft rock-elementen en een beetje funk. De stem van de zanger klinkt ook goed ondanks het 'trashy' uiterlijk van de Trash Stage. Tegen het eind van hun optreden begint zijn muziek echter een beetje te zoetsappig en te “poppy” te klinken, wat natuurlijk een beetje zonde is.

Twiggy Sleaze heeft de potentie om een goede garagerock band te worden. De band is nog jong maar zijn muziek is overtuigend, rockend en jammend. Je kunt de band zelfs veelbelovend noemen. Op zich kan Twiggy Sleaze al die hoge verwachtingen waarmaken, zolang ze aan de uitstraling denken. De band is wat dat betreft goed en rock 'n' roll bezig, maar de zanger heeft de neiging om er een schepje teveel bovenop te doen. Daardoor wil het soms pretentieus overkomen en doet het denken aan 'tiener rocksterretjes'.

Dope D.O.D. mocht om 18:00 de main stage betreden, op een moment dat de tent vrij vol was. Deze Groningse hiphop-groep is qua reputatie onze stad eigenlijk al ontstegen. Hun single What Happened is sinds eind januari al ruim 1,6 miljoen keer op Youtube bekeken, wat voor een 'local hero' ongehoord veel is. Nu het hiphop-trio ook een single samen met internationale hiphop-legende Sean Price heeft uitgebracht, Psychosis, is het een kwestie van tijd voordat Dope D.O.D. Groningen volledig ontgroeid is. Maar vandaag staan zijn ze er nog en ze geven een ijzersterk en zeer enthousiast optreden weg waarbij een groot deel van het publiek net zo hard meedoet. Bijna zonder uitzondering heeft elke track van Dope D.O.D. een brute doch uiterst dansbare beat en vakkundige scratching door de dj. Wat het allersterkst naar voren komt zijn echter de performances van Jay Reaper, Dopey Rotten en Skits Vicious. De raps, attitude, flow en algemene skillz zijn nadrukkelijk aanwezig en van wereldklasse. Voor meer authentieke hiphop zul je ver moeten zoeken, Dope D.O.D. is een naam om te onthouden.

The Monroes brengen 'heartbreak'-sixties rock naar de Trash stage. Ze spelen goed, hun nummers zijn makkelijk te volgen mede dankzij de door de jaren zestig geïnspireerde stijl, mooi catchy en met de nodige portie rockende gitaren en orgels. De zoete schattige stem van de leadzangeres heeft wel iets van The Cardigan en past goed bij het geheel. The Monroes is ook een van de Groningse bands waar we een oogje op moeten blijven houden.

Vox Von Braun mag zich zeker tot een van de betere Groningse bands rekenen. Na de zomer komt eindelijk hun nieuwe plaat en vandaag konden we alvast van een voorproefje genieten. Vox Von Braun speelde een aantal oude en een paar nieuwe nummers van de nieuwe plaat . Typisch Vox Von Braun: garage rock met jaren zestig invloeden, soms stevig rockend, soms met een luchtige ondertoon en soms met uitstapjes naar noise. Jammer genoeg moest Vox Von Braun hun optreden vroeg beëindigen, omdat de stroom bij de Trash Stage uitviel.

The Heatmachine (voorheen Yorn Overwijk & The Heatmachine) uit Friesland won in 2010 het Rode Oortjes Festival en gooide in Groningen en Friesland hoge ogen met hun energieke optredens. De eerste EP werd begin dit jaar voor een bomvol Bolwerk gepresenteert. Niet alleen muzikaal is de zevenkoppige band een feest, ook de looks van de band mogen er zijn. The Heatmachine heeft een enorme drive en het optreden wordt met veel enthousiasme en energie gebracht. Vol loopt de Main Stage niet, maar stilstaan is voor de aanwezige bezoekers een lastige opgave.

New Red Fading mag om 20:00 op de Main Stage staan in plaats van Mr. Wallace, een andere winnaar van het Rode Oortjes Festival (2011). De ska-reggae band moest om onduidelijke redenen afzeggen, maar New Red Fading is een volwaardige vervanger. De muziekstijlen komen echter niet overeen. New Red Fading maakt shoegazer-achtige rock met hier en daar lyrische progrock arrangementen. De muziek is fantastisch om naar te luisteren, maar de performance is toch iets te wisselvallig - dan weer uptempo, dan weer rustig opbouwend - om meer dan een handje vol mensen te boeien.

Tegen het einde van de avond staat Def P in een volle mainstage. De Amsterdamse nederhopmastodont is dit keer samen met The Howling Coyotes, een bluesrock 'n' roll band. Ze spelen voornamelijk bestaande nummers van de Osdorp Posse en Def P. Een feest van herkenning met met een dansbare rocksaus erover dus. Het optreden loopt als een trein en vooraan ontstaat af en toe een voorzichtig moshpitje. Het enige nadeeltje is dat Def P niet goed verstaanbaar is. Het scheelt dat de meeste teksten bij het publiek bekend zijn, bovendien wordt de rapper naar mate het optreden vordert beter te horen. Al met al is het een strak optreden van muzikanten die weten wat ze doen. Verder slaat de sound goed aan bij het gideonpubliek en dat is te merken aan de sfeer in de tent.

Naast bovengenoemde artiesten bij vooral de Main Stage en Trash Stage waren er veel noemenswaardige acts bij de Swingin' Groningen, Goa, Dance, Reggae en Hiphop podia. Van deze acts hebben we geprobeerd in ieder geval zoveel mogelijk foto's van te maken. We noemen er een paar: Harde Baas, The Plea, The Tunnel, H.T. & Freez, PrimeTech, Messian Dread, Slimmah Sound, Foundation Sound, Forward Sound, Enthousiaste Gasten en vele anderen.

Bekijk ook ons fotoverslag van deze dag: Gideon Music Festival op de zaterdag in beeld