Met zijn nieuwste album Smoke Ring For My Halo, de vierde in dik drie jaar, komt Kurt Vile meer en meer in de mainstream terecht. Waar hij voorheen nog solo zijn platen opnam, en vaak zowel op plaat als live verzandde in lange jams met onverstaanbare teksten, is Smoke Ring een distillatie van zijn talenten.

Hoewel hij pas op redelijk late leeftijd platen begon te maken, bij debuut-cd Constant Hitmaker was hij ‘al’ 28, is Kurt Vile een virtuoos talent. In zijn eentje in de studio nam hij alle instrumenten zelf op, geholpen door een drumcomputer. Hij werd niet meteen massaal opgepikt, maar de nauwkeurige luisteraar kon al het unieke talent van de Amerikaan horen. Zijn gitaarpartijen met een ontspannen vibe en persoonlijke teksten die toch voor iedereen herkenbaar zijn maken op alle platen indruk.

Met Smoke Ring For My Halo, zijn tweede plaat op het bekende Matador label (waar onder andere ook Jay Reatard en Times New Viking platen uitbrachten), kwam de verdiende doorbraak. Pitchfork kroonde het album tot Best New Music met een 8,4 en op 3VOOR12 kwam zijn naam steeds vaker voorbij. Met name de afwezigheid van de eerst zo kenmerkende uitgesponnen nummers, die rustig 7/8 minuten doorkabbelden zorgt voor een veel makkelijkere beluisterbare cd. De nummers zijn cleaner en door niet meer helemaal solo, maar met zijn band The Violators op te nemen ook levendiger en minder gekunsteld.

Vanavond in Vera trekt Kurt Vile dan ook niet onverwacht een volle zaal. Vanaf de opener tot het derde nummer in de toegift is de aandacht van het publiek er ook volledig bij, iets wat voornamelijk in het rustige middenstuk van de set opvallend prettig is. Zonder bas, maar met drie elektrische gitaren en een drummer hebben veel nummers iets zweverigs. De verschillende gitaargeluiden vullen elkaar aan en het massieve geluid dat er uit ontstaat zorgt voor nog iets extra’s in de toch al heel sterke nummers. Het lo-fi geluid van de eerdere platen is live een stuk cleaner, waardoor de verschillende kleine details in de nummers goed hoorbaar zijn.

Kurt Vile is geen vrolijke jongen en ook zijn Violaters zijn geen lachebekjes. Met hun lange haar voor de ogen spelen ze geconcentreerd voornamelijk nummers van het nieuwste album. Als Kurt alleen overblijft op het podium volgt het indrukwekkendste gedeelte van de set, waarbij hij ook eindelijk wat contact met het publiek heeft. Peeping Tomboy speelt hij fenomenaal op zijn gitaar, en het kan door de rookmachine komen, maar er zijn zeker wat natte oogjes in het publiek te zien.

Met de terugkomst van The Violaters keren de ballen terug in de set, met het voortdenderende Freak Train als een van de hoogtepunten. Door terug te komen om drie nummers in de toegift te spelen en zo een set van een kleine twee uur af te sluiten toont Kurt Vile ook zijn respect voor het publiek. Een mooi gebaar na het bij vlagen adembenemende en ontroerende optreden van een geweldige artiest.