Deze zaterdag vond in Grootegast de derde editie van Robles Rock plaats. Twijfel rees of het festival überhaupt wel door kon gaan toen de regen met bakken uit de hemel kwam zetten. Rond half vier brak de zon echter door en is sindsdien ook niet meer verdwenen. Met de zon kwamen ook steeds meer mensen, alhoewel het bezoekersaantal lager is dan verwacht. Er hangt een typische Groningse sfeer: iedereen is aan het genieten, maar niemand laat dat uitbundig merken. We blijven lekker nuchter.

Door het uitvallen van de band Still Addicted viel Secret Umbrella uit Amsterdam op het allerlaatste moment in. Deze band, die onlangs een contract bij Sony in de wacht heeft gesleept, speelt verrassende electro/psychedelische pop. Het is speelse, aangename muziek dat precies bij het moment paste: met ogen dicht en de warmte van de zon op je gezicht heerlijk wegdromen.

Op het moment dat Switch begon te spelen, was het weer compleet opgeklaard en werd het geleidelijk aan ook wat drukker op het festivalterrein. Switch is een lokale gezellige coverband waar goed op valt te feesten. Vakkundig uitgevoerde nummers variërend van klassiekers tot bijvoorbeeld Mika. Het is een leuke band om de sfeer er goed in te krijgen, maar valt niet op tussen de zovele coverbands.

Met Traumahelikopter krijgen we de wat hardere kant van Robles Rock te zien. Deze losgeslagen jonge honden hebben potentie om te groeien als een goede rockband, hoewel ze op moeten letten dat het niet iets te eentonig wordt. Opmerkelijk is dat er geen bassist meespeelt, en de drummer in het midden van het podium staat met enkel een floortom, snare en crash. Meerdere malen werd het publiek verzocht wat actiever mee te doen. Toen hier geen gehoor aan werd gegeven, sprong de gitarist het veld in, waarop zich meteen een groep dansende mensen om hem heen verzamelde.

Technisch zit het allemaal erg goed in elkaar, maar de originaliteit spat er niet vanaf. De nieuwe nummers van Van der Linde doen erg denken aan Eagles, en dat terwijl de band zichzelf beschrijft als hardrockband. Dit verandert halverwege de set als we nummers uit hun eerste album te horen krijgen, die meer weg hebben van ACDC. Het publiek geeft hier duidelijk de voorkeur aan, en er wordt hier en daar zowaar gedanst. Wat opvalt is dat er een moeiteloze instrumentenwissel wordt uitgevoerd: de zanger overhandigt zijn bas aan de gitarist en gaat zelf verder op de gitaar.

Een tegenvaller op het festival was Project Unknown. Deze groep ontzettend jonge jongens die rechttoe rechtaan punkrock spelen, doen wel erg hun best om op Greenday te lijken. Hun vaste fans, een groepje meisjes en jongens rond de twaalf jaar, hebben het in ieder geval wel erg naar hun zin, en beginnen luid te gillen als de zanger roept dat hij tieten wil zien.

“Iedereen gaat los!” Daar hadden Spotrockers zeker gelijk in. Hun humoristische teksten en muziekstijl dat te midden houdt tussen hiphop, funk en rock’n roll maakt dat iedereen meespringt en beweegt. Deze mannen weten hoe ze moeten entertainen. Ze maken een ontzettend energieke indruk, en dat terwijl ze eerder deze dag al moesten spelen op New Attraction.

Een groot deel van het publiek kwam voor Handsome Poets, wat vooral bleek toen de zanger het refrein van de hit Blinded door het publiek liet zingen. Of deze jongens daadwerkelijk zo knap zijn laat ik ter beoordeling over, goed op hun uiterlijk vertoon letten ze in ieder geval wel. De mannen staan zelfverzekerd en strak in pak op het podium. Het geheel is charismatische, catchy popmuziek, maar soms net iets té gelikt. Leuk detail: het neefje van de drummer speelde mee ter begeleiding op trommels.

Ook Only Seven Left speelde een strakke set met aanstekelijke, toegankelijke pianorock met een hoog meezing gehalte. Ze doen het vooral goed bij de vele jonge meisjes die losgaan front row, waar dan meteen ook het gevaar van deze band ligt: zonder originelere nummers wordt het moeilijk een groter en vooral ouder publiek te bereiken.

Dat Robles Rock duidelijk een familiefestival is, kwam vooral naar voren bij Twiggy Sleaze, waar op een gegeven moment zoveel kinderen op het podium aan het dansen waren, dat de zanger niet eens meer ruimte had om nog basgitaar te spelen. Overal staan gedurende de middag overigens kinderen op de eerste rij, geschminkt en al.

De avond werd feestelijk afgesloten door Memphis Maniacs, die met hun eigen sound medleys maken van bekende hits. De mannen weten hoe ze het publiek op hun hand kunnen krijgen, en zetten een geweldige show neer. Het ene na het andere podiumtrucje komt voorbij en het publiek wordt in een ware feeststemming gebracht dat tot na het laatste nummer van de band blijft hangen over het festivalterrein.