Destroyer en hun nieuw cd Kaputt zijn de laatste tijd vaak in de indie spotlights geweest. Weer een nieuwe hype die geboren is? Zelfs als het een hype is, nieuw is het niet: het is inmiddels al hun negende album. Een mogelijke verklaring: Destroyer timmert al sinds 1995 aan de weg en dan krijg je soms opeens bijna aan “ongewenst” grenzende aandacht.

Je zou denken dat niet iedereen met Destroyer bekend is maar desondanks is het druk in Vera.
Er zijn opvallend veel jongeren in het publiek en dan rijst vanzelf de vraag: komen ze voor de buzz rondom de band of toch voor Destroyer zelf (al dan niet denkend dat het een metal band is)?

Er is ook een redelijk groot aantal 'volwassenen” in de zaal, dat zijn dan waarschijnlijk de echte kenners. Wat wel een leuk verrassing blijkt te zijn is dat er toch een aantal jongeren is die tijdens het optreden met Dan Bejar, zanger en de man achter Destroyer, mee gaan zingen. Misschien dan toch geen hype, dit.

Op het podium staat een achtkoppig band: behalve de standaard drummer, bassist en gitarist nog een gitarist extra, een trompettist, een saxofonist en een toetseniste. Allemaal met een serieus, stoïcijns, of eigenlijk “doods” gezicht. Bij de blazers minder dan bij de rest, maar die moeten dan ook het zwaarste werk leveren: veel saxofoon- en trompetsolo's met hier en daar een psychedelische improvisatietrip.

Dan Bejar klinkt live nog slaperiger dan op de cd en tijdens de instrumentale delen brengt hij zijn tijd somnambulistisch zittend op de
podiumgrond door. Of hij is heel cool,  of hij is gewoon stoned. Wat wel goed aan het optreden is (en tegelijkertijd minder goed aan de cd), is dat de instrumenten veel beter naar voren komen. Dan wordt de variatie en gelaagdheid van klanken pas goed merkbaar. De muziek prikkelt je zintuigen een stuk meer. Het valt ook
opeens een stuk beter op hoe de synthesizers of de shoegaze/noise effecten op de gitaar sommige gedeeltes opleuken. Er mogen zowieso wat meer gitaarsolo's in, de 'stevigheid” er van creëert juist een mooi balans tussen de zweverige dream-pop geluid van de
echoënde saxofoon en de zang.

Ondanks een ietwat raar overkomen van de band en de zanger, zetten ze een goed en leuk optreden neer. De sfeer in de zaal is heel goed, je voelt  dat het merendeel van het publiek
geniet van de melige nostalgische popmuziek van Destroyer. Een vakantiegevoel hangt in de lucht, alsof je op een stranddisco in Miami of Californië in de jaren tachtig beland bent. Het enige wat ontbreekt is een cocktailtje met een parapluutje en gespierde
zongebruinde mannen met geblondeerd haar.