Misschien wel de beste manier (in ieder geval de leukste) om Eurosonic te ervaren is om niet te veel te plannen en je route aan het lot over te laten. Lekker op de bonnefooi door de stad struinen en kijken waar je onderbuikgevoelens je brengen. Een opmerkelijke bandnaam, een tweede keuze na een teleurstellend lange rij of gewoon om te schuilen voor de regen, redenen genoeg te bedenken om zomaar een zaal binnen te lopen.
De singer-songwriter Tim Knol, wiens ster op zijn twintigste al heel hoog gerezen is – en nog veel hoger zal komen met de release van zijn nieuwe album binnenkort – heeft de eer om het allereerste optreden van Eurosonic op de donderdag te mogen geven. Dit doet hij met verve en zijn alt.country/folk liedjes met een poprandje zijn vrolijk en toveren een lach op je gezicht. Hier en daar is wel een vleugje melancholie te bespeuren maar dat maakt het juist echter, rauwer.
Het optreden van Tim Knol tijdens de ‘nieuwjaarsreceptie’ van 3FM-dj Michiel Veenstra heeft maar twee minpuntjes. Ten eerste duurde het helaas maar twintig minuten, waarschijnlijk omdat hij later op de avond nog in de Machinefabriek moet spelen en zaterdag nog eens tijdens Noorderslag. Ten tweede was het aan de ene kant wel interessant maar aan de andere kant ook vrij storend dat dit optreden ook op radio en TV werd uitgezonden. De band stond namelijk al tien minuten klaar om te spelen maar moest dus wachten totdat de uitzending kon beginnen, wat bijna de hele spanning uit het optreden heeft gehaald. (9)
Het is lang stil geweest rond Goose na hun hitalbum Bring It On uit 2006. De Vlaamse mannen draaien hier en daar nog wel eens een dj-set, maar de voltallige band zagen we nauwelijks. Toch was daar afgelopen jaar plots hun tweede plaat Synrise, naar eigen zeggen een danceplaat met popliedjes. Live vertaalt zich dit in een stroom van catchy uptempo nummers die elkaar in hoog tempo opvolgen. Met minder vocalen dan vroeger, maar des te meer synthesizers. Maar waar Goose eerst met gemak de grootste festivaltenten in een dansende massa kon laten veranderen, lukt het vanavond nauwelijks om de aandacht van de matig gevulde 3FM-tent vast te houden. Ze kunnen het zeker nog, maar er is een flinke inhaalslag nodig om weer op het oude niveau te komen. (7)
Ben l’Oncle Soul is een beetje de Franse Waylon, beide zangers brachten hun debuutalbum meteen uit op het prestigieuze motown-label. De zeskoppige begeleidingsband is vanaf de eerste noot op stoom in het Grand Theatre en de Franse zanger springt met nog eens dubbel zoveel enthousiasme het podium op. Ben l’Oncle Soul weet over ieder nummer een lekker cheesy soulsausje te gooien. Dit gebeurt dan ook veelvuldig in een de vorm van een cover. Zo moeten onder andere Gnarls Barkley en The White Stripes er aan geloven, maar hoogtepunt is toch wel Aqua’s Barbie Girl dat luidkeels meegezongen wordt door het publiek. De synchrone danspasjes en het aanstekelijke enthousiasme roepen een enorm feelgood-gevoel op, maar doen niks af aan de overweldigende soulstem van Benjamin Duterde. Jammer van het gebrek aan voldoende eigen nummers, maar hulde voor de brede glimlach. (7+)
Met een naam als Kiss The Anus Of A Black Cat grijpt de psychedelische folk van de Belgische singer-songwriter Stef Heeren onmiddellijk de aandacht. Heeren heeft gestudeerd aan het conservatorium te Gent en daar onder andere geleerd om muziekinstrumenten te bouwen. Dit oeridee van echt aan de basis staan van de muziek voel je ook terug komen in het optreden van KTOABC. De zeer ritmische nummers zijn aards, intens en eenvoudig maar vol van geluid. Toch wordt het geen shoegazer. Door de zang van Heeren blijf je met beide voeten op de grond staan en word je als het ware door zijn stem geleid door een sprookjesbos in plaats van te verdwalen. (7,5)