Voorafgaand aan de swingavond treedt de Deense grime-chick Lucy Love op op het mainstage van Vera. Ondanks het gunstige tijdstip en dag, is het redelijk rustig, de zaal is hoogstens halfvol. Het publiek bestaat voornamelijk uit nieuwsgierige, op het eerste gezicht niet al te hardcore-hiphop of UK garage fans.

De set staat al bij binnenkomst en ziet er best minimalistisch uit: een standaard met wat keyboards en samplers en een microfoon. Ondanks de sobere inventaris, ziet het er origineel uit: alles is netjes versierd door fluorescerende neon-gele tape, zelfs de kostuums van Lucy Love en haar sidekick die de synthesizers bedient. Een blacklight erbij en je hebt een snoepje voor het oog. Maar geldt dat ook voor haar muziek?

Waarschijnlijk was het voor veel mensen een verrassing, dat zo'n act als Lucy Love in Vera komt spelen. Lucy Love kun je een vertegenwoordigster noemen van UK Garage en grime: het Engelse antwoord op Amerikaanse gangster rap, maar dan sneller, agressiever (qua manier van rappen) en met veel elektronica invloeden, voornamelijk uit de house en drum'n'bass.

Toch hebben de Vera-programmeurs niet geblunderd: deze meid is een echte entertainer. Ze weet hoe ze publiek moet opwarmen, warmhouden en zorgen dat ze het heet krijgen. De elementen die op haar cd in de eerste instantie tegenvallen, blijken heel erg goed te werken op het podium. Niet al te moeilijke (soms zelfs een beetje cliché) teksten blijken hun voordeel te hebben: ze zijn makkelijk om mee te zingen. Als je je publiek zover kan krijgen om mee te doen en mee te zingen dan kun je van een succesvol optreden spreken.

Daarnaast is er veel ruimte voor elektronica. Op de cd ligt het meest de nadruk op Lucy Love's raps, maar hier kan haar ‘partner in grime’ toch echt zijn ‘freak’ aan krijgen. Bass, jaren negentig house-samples en vocoders maken het een stuk interessanter en dansbaarder. Geen wonder, de toetsenist was vroeger waarschijnlijk zelf een B-boy geweest, zijn robot-moves getuigen daarvan.

En ja hoor, de jury is overtuigd: veel mensen zijn aan het dansen of minstens aan het meebewegen. De zaal is nog lang niet vol, maar misschien is dat juist de reden waarom de sfeer zo goed is. Er is interactie tussen de artiesten en het publiek en er is genoeg ruimte om uit je dak te gaan. Het is zelfs gezellig: er zijn geen kletsende, ontmoedigende “partypoopers' die je soms weerhouden om echt te ontspannen.

Lucy Love podium-uitstraling is heel sterk en ze weet hoe ze het publiek op gang moet brengen. Het is grappig om te zien hoe zo'n klein mevrouwtje met een stereotype Cockney-accent zo veel pit heeft. Lucy en haar mede-grime-neel zijn misschien geen Dizzee Rascal en Armand van Helden, maar de bezoekers kunnen er geen genoeg van krijgen. Zelfs na de toegift luidt het oordeel: meer!