In Simplon speelt woensdagavond 16 februari de Franse band Jamaica. Een verwarrende naam, grote kans dat je denkt dat het wel iets met reggae zal zijn. Als je vervolgens de muziek beluistert denk je dat ze uit Engeland komen. Twee keer mis, want de makers van deze puntige Engelstalige nummers komen uit Frankrijk, Parijs om precies te zijn.

Nog vrij recent ging dit duo door het leven als Poney Poney. De band kreeg bekendheid met de catchy song I Think I Like U 2 en gezien het aantal views van over de 600.000 op Youtube zijn ze blijkbaar behoorlijk populair. Hier valt in Simplon weinig van te merken, er zijn ongeveer 50 mensen op afgekomen.

Jamaica wordt op de poster aangeprezen als electro/rock. Als ze opkomen blijkt het duo uitgebreid met een echte drummer. Er staat nog wel een laptop te draaien, blijkbaar is dat het apparaat dat voor de electro zorgt, want keyboards of samplers zijn nergens te bespeuren. Gaandeweg het concert blijkt het helemaal niet om een electroband te gaan, het valt op dat de meeste nummers eigenlijk erg gewoontjes en soms zelfs clichématig zijn. De gitaar/bas/drum band doet me onwillekeurig soms denken aan een coverband die je op Koninginnedag op straat ziet spelen: klinkt aardig, maar je loopt toch door.

Oké, dus geen electro, maar rock? Ook dat valt tegen. Ondanks de fanatieke inzet van zanger gitarist Antoine Hilaire blijft de muziek keurig binnen de lijntjes. Het publiek is goedwillend, maar de vonk slaat niet echt over. Jammer, want de muziek zit toch goed en strak in elkaar maar mist bravoure. Tijdens het laatste nummer wordt nog een poging gewaagd om het publiek mee te krijgen, op een letterlijke manier: een meisje van de voorste rij wordt de feedbackende gitaar omgehangen en mag op het podium het uittro meeraggen met de drummer en de bassist. Op deze wat chaotische herrie zitten we te wachtten: het begint een beetje los te komen, maar dan is het concert dus afgelopen.