Geen gepriegel, maar knallen met Sleigh Bells in Vera

Voorprogramma Deathcrush weet niet te imponeren

Wymer Praamstra (tekst) & Klaas van der Pijl (foto's) ,

Met Treats leverde het New Yorkse Sleigh Bells begin vorig jaar een verassend goed album af op het label van genregenoot M.I.A.. De noisy electro-pop van het duo is kneiterhard, maar tegelijk ook hip en dansbaar.

Voorprogramma Deathcrush weet niet te imponeren

Met Treats leverde het New Yorkse Sleigh Bells begin vorig jaar een verassend goed album af op het label van genregenoot M.I.A.. De noisy electro-pop van het duo is kneiterhard, maar tegelijk ook hip en dansbaar.

Voorprogramma Deathcrush uit Noorwegen (vernoemd naar een ep van de blackmetal grootheid Mayhem) is vooral leuk om te zien. Met name de lange ontblote benen van de blonde frontvrouw zijn genoeg om de redelijk matige muziek een dikke twintig minuten te verdragen. De nummers zijn hard en gruizig maar blijven niet hangen en creatieve of verrassende wendingen zijn erg spaarzaam.

Op een wel heel leeg podium staan even later Derek Miller met een gitaar en Alexis Krauss met een microfoon. Dat vrijwel de gehele nummers dus uit ‘het onzichtbare’ via de enorme Marshall-wall Vera inknallen is dan al duidelijk. Maar al bij opener Infitiny Guitars ben je dat vergeten. De enorme kracht van het nummer en de verdubbeling in intensiteit halverwege blazen iedereen weg. Een wazige blik door de stroboscopen, pijnlijke oren en een seismische schok door het genadeloos harde volume doen trouwens vrijwel alles vergeten.

Zowel de hardcore achtergrond van Miller, hij was gitarist van Poison the Well, als ook de tienerpop die Krauss vroeger maakte zijn terug te horen in de muziek van Sleigh Bells, met Rill Rill als lievelijke uiterste en het destructieve Straight A’s als tegenpool. Ook labelgenoot M.I.A. en de door haar toegepaste vermenging van hip-hop en wereldmuziek in elektronische muziek zijn herkenbaar. Door op het randje van toegankelijkheid te balanceren is het voor een breed publiek interessant, wat ook vanavond met een volle zaal blijkt.

Dat Sleigh Bells Vera niet compleet plat speelt vinden ze vooral zelf erg jammer. “Wake up Groningen! This is not a fucking museum!” schreeuwt gitarist Miller die liever een wat uitbundiger publiek voor zich ziet. Als richting het eind van de set het publiek steeds meer los komt, is heel Treats er al doorheen gejaagd en zit zelfs een toegift er niet meer in. Maar dit is hoe Sleigh Bells hoort. Kort en verwoestend, geen gepriegel, maar knallen.