Kid Congo & The Pink Monkey Birds klinkt als heel slecht resultaat van een brainstormsessie om een bandnaam te verzinnen. Toch is deze Kid Congo een legendarisch figuur die al vaak in Vera heeft gestaan. Bass Drum of Death is nog nat achter de oren, maar weten zeker evenveel indruk te maken.
Veel mensen zullen Kid Congo & The Pink Monkey Birds niet serieus nemen. Alleen de bandnaam slaat al helemaal nergens op en de songtitels zijn niet veel beter. De droogkomische verhaaltjes van zanger en gitarist Kid Congo voor de nummers zijn zowel hilarisch als bizar. Als een man van middelbare leeftijd je vertelt over drie gasten die LSD nemen en vervolgens tot hun verbazing een pinda vinden sta je toch wel even raar te kijken.
Wie naar rechts boven de man van het licht kijkt ziet echter dat in 1984 The Gun Club de Vera Poll heeft gewonnen. Laat dat nou net de eerste band van diezelfde Kid Congo zijn. En wat te denken van Nick Cave & The Bad Seeds, The Cramps en The Fall? Ook in deze drie legendarische bands zat deze Mexicaanse Amerikaan. Wanneer het eerste rock-a-billy achtige nummer wordt gestart is de verwondering snel in bewondering omgeslagen, het rijke muzikale verleden van Kid Congo is samengebald in geniale, vaak enorm grappige en altijd goed rockende nummers.
Met The Pink Monkey Birds staat er bovendien een retestrakke band achter Kid Congo. De stijl verschilt nogal tussen de nummers, maar rock en roll met een psychedelische achtergrond voert de boventoon. Van sommige nummers, zoals eentje over een geest die bij de Rio Grande sweeft, druipt de taco-saus af, de Mexicaanse achtergrond van twee van de vier bandleden komt op die momenten naar voren. Natuurlijk zijn ook The Gun Club en vooral The Cramps terug te horen in de wat rauwere nummers. Vera mag dan ongeveer half vol staan, de sfeer zit er wel goed in en het uurtje dat het ‘voorprogramma’ speelt voelt als een kwartier.
Aan Bass Drum of Death vervolgens de taak om de voorzet in te koppen. Debuutplaat GB City werd met laaiend enthousiasme onthaald, een duidelijk teken dat garagerock, gespeeld door jonge gasten, nog steeds enorm populair is. Jay Reatard kan worden gezien als een soort van beginpunt van een revival, met bands als Ty Segall, Wavves en bijvoorbeeld Cheap Time, hoewel dit soort muziek natuurlijk nooit echt weg is geweest.
Genadeloos hard en gruizig raast Bass Drum of Death door het debuutalbum heen. Tijd om op adem te komen is er niet en interactie is er nog minder. De lange haren hangen als gordijntjes voor het gezicht, wat het wel erg onpersoonlijk maakt. Gelukkig spelen de heren geweldig en het is een stuk energieker dan op plaat, iets dat zeker doorwerkt op het enthousiaste publiek. Dat ze veel minder dan een uur spelen maalt dan niet. Met oude rotten die nog steeds up to date zijn en jonge gasten die het verleden laten herleven heeft Vera weer een fantastische avond geprogrammeerd.