Zondag 11 december werd de derde editie van Betontegel festival gehouden in een atelier achter het Alfa College aan de Dierenriemstraat. Georganiseerd door Laurens Dijkstra (die ook met huiskamerconcerten van Wishful Music bezig is) en Emiel ten Brink – is dit festival bedoeld om de voornamelijke lokale electronica en experimental artiesten en liefhebbers van elkaar te laten genieten.

Om drie uur s' middags begint de eerste act – Zwaar Licht. De band is ontstond als een afstudeerproject van Frank de Boer, toen hij bij de Academie van Popcultuur zat. Zoals de bandnaam al doet vermoeden, klinkt de muziek licht en je kan zeggen dat het zelfs subtiel straalt. Met zijn melancholieke instrumentele postrock en dromerige vocals bijt Zwaar Licht zachtjes de spits af en leidt hij daarmee het publiek subtiel het festival in. In het kleine zaaltje, dat vroeger een klaslokaal was, wordt ook muziek gemaakt. Gronings' geluidskunstenaar Kasper van Hoek maakt geïmproviseerde composities van minimalistisch ambient en noise loops, met zelfgebouwde instrumenten, een laptop en aan elkaar gekoppelde effecten. Heel interessant om te zien, want Kasper van Hoek bouwt niet zomaar zelf instrumenten, hij zorgt ervoor dat hij er iets anders van maakt en ze onconventioneel bespeelt.

In de Noisehok, een klein betegelde kamertje dat ooit een keukentje was, staat Mithridates al klaar met zijn basgitaar, versterker en een stuk of 14-15 effecten pedalen. De meeste tijd brengt hij met zijn rug naar het publiek toe. Een houding die goed bij zijn muziek past - die je beter een epileptische geluidsaanval kan noemen. In het begin klinkt het alsof er een kleuter op een gitaar zit te rammen, maar die eerste indruk is misleidend. Het is moeilijk te definiëren hoe Mithridates precies klinkt: het zijn chaotische, spastische, soms hyperactieve, agressieve jaren negentig Prodigy-achtige beats met veel noise, distortion en één basgitaar. Mithridates' muziek is niet voor iedereen, maar is zeer bijzonder en iets om in de gaten te houden.

Nog een aparte en ietwat 'autistische” act van vanavond is Earth Control: een duo die bekend staat om hun “ongemakkelijke” uitstraling op het podium en humoristische teksten. Marcel Imthorn op de basgitaar en Bert Scholten op een Casio-toetsenbord en vocals: samen maken ze muziek die over diverse, uit elkaar lopende onderwerpen gaan. Bijvoorbeeld over het snel veranderende schoonheidsbeeld en dat je daarom piercings en tattoo's moet laten voor wat het is; of hoe lekker de schoenen van een populaire, niet nader te noemen schoenenmerk zitten; of gewoon over hun nieuwe steekkar die ze online besteld hebben.

Vakantie is ook een op en top Groningse duo, bestaande uit Rik Möhlmann en Gijs Deddens, die tevens in andere muziekprojecten actief zijn. Een tijdje geleden maakten ze hun debuut op het Incubate festival in Tilburg, als onderdeel van het 3VOOR12 Hollandse Nieuwe podium. Samen maken ze elektronische muziek, die waarschijnlijk het best als tribal ambient omschreven kan worden. Hun optreden wordt een improvisatie trip van beats en schattige alien-achtige synthblipjes, met ruimte voor de humor in vorm van een klein beetje gabber en hardcore invloeden.

Timothy C. Holehouse is van top tot teen in zwart gekleed, lange jas, zwarte hoed, warrige baard en sleeve tattos op zijn armen. Hij lijkt op een beetje zenuwachtige (postrock) priester die in het Noisehok aan het spelen is. Met elektrische en akoestische gitaren, loopstation en wat effecten speelt hij laag voor laag in en creëert hij in zijn eentje door middel van loops sferische, post-rock soundscapes.

Het solo optreden van Harm Wierda geaccompagneerd door zijn vintage orgeltje en een hippe Moog synthesizer in de grote zaal is waarschijnlijk een van de hoogtepunten van de avond. Zijn soms excentrieke manier van spelen en zingen doet denken aan John Maus, en de jaren zeventig-achtige orgelgeluiden roepen een associatie met het veelgeprezen Moon Duo op. Toch is er wel iets in Harm Wierda's muziek die hem van de net genoemde bands onderscheidt, dat is namelijk zijn stem. Harm Wierda's stem is heel diep en warm, als die van een echte soul-zanger en dat maakt zijn hele sound een stuk warmer en 'verleidelijker' dan die van een standaard psychedelica band.

Betontegel is een festival voor een avontuurlijke concertganger en elektronica-liefhebber, voor iemand die niet bang is om de experimentiele hoeken van de muziek te herkennen en voor iemand die eens iets anders wilt dan kant -en-klare acts op de al verkende en gelikte podia's. Met zo'n aparte en interessante line up, is deze editie van Betontegel een gezellig, klein en echt “underground” festival geworden.