Het optreden in de Oosterpoort van vanavond is het laatste optreden van de Europese tour van Grinderman. Dat Nick Cave, Warren Ellis, Martyn Casey en Jim Sclavunos nog één keer alle energie er uit persen is duidelijk. Oorverdovende bakken noise en een tot op het bot gedreven Nick Cave krijgen de volle Oosterpoort mee.

Bij binnenkomst hoor je een prachtige gitaarsolo en het is dan ook een verassing om een drietal met een dunne jonge vrouw op gitaar op het podium te zien staan. Niet dat vrouwen het niet zouden kunnen, het gebeurt alleen weinig. Het vurige gitaarwerk van Anna Calvi is prachtig en als Nick Cave een vrouw was geweest zou zijn muziek waarschijnlijk zo klinken. Grote minpunt van het optreden is de stem van Calvi. Ze kan prachtig zingen, maar het past niet goed bij de muziek.

Pas als Grinderman op het punt van beginnen staat loopt de grote zaal van de Oosterpoort echt vol. Zoals viel te verwachten zijn het vooral de wat oudere muziekliefhebbers die op het concert afgekomen zijn, iets wat misschien ook te maken heeft met de dure kaartjes. 42 euro is voor veel jongeren toch net wat al te gortig.

Als de lichten eindelijk uitgaan voel je de spanning in de zaal. Een enorm applaus klinkt dan ook als Nick Cave het podium betreedt. De 53-jarige zanger, schrijver, dichter, acteur is nog steeds een idool voor veel mensen. Zijn bezeten voordracht, prachtige teksten en geweldige gitaarspel in Grinderman is eigenlijk al genoeg om anderhalf uur lang te boeien.

Grinderman begint loeihard en speelt de eerste helft voornamelijk materiaal van het net uitgekomen album Grinderman 2. Dit album kenmerkt zich nog meer dan het eerste door de geflipte geluiden die gitarist en violist Warren Ellis produceert. Live is Ellis een genot om naar de kijken. Hij gaat als een doorgedraaide Janine Jansen met baard tekeer op zijn elektrische viool en danst als een bezetene rond met zijn gitaar om de raarste en hardste noisy geluiden te produceren.

Maar tijd om naar Ellis te kijken is er amper. Nick Cave is in topvorm en hupst op zijn eigen oude mannen wulpse manier over zijn kleine catwalk, waardoor het lijkt alsof hij op het publiek loopt. Mooie vrouwen zingt hij toe en hij zoekt continue de interactie. En als Nick Cave wat zingt, dan geloof je hem. Zijn teksten zijn prachtig verhalend en hebben continu een soort erotisch geladen spanning in zich, met lijflied 'No Pussy Blues' als een van de hoogtepunten. Zwanger van verwachting bouwt het op naar het compleet gestoorde refrein waar Nick Cave kermt en kreunt en schreeuwt en Warren Ellis flipt op z’n gitaar.

Grinderman overweldigt keer op keer. Als je denkt dat het niet harder kan doen ze er toch nog een schepje boven op, maar ook de rustigere nummers zijn imponerend. De band heeft er overduidelijk zin in en kent met Nick Cave en Warren Ellis twee unieke blikvangers die geweldige muzikale ondersteuning krijgen. De toegift van vijf (!) nummers laat ook de waardering voor het publiek zien. Als je Grinderman hebt gezien kun je vredig sterven.

Grinderman - No Pussy Blues (gefilmd door pvog1)