Een delegatie van collectief Willard Grant Conspiracy geeft een intiem optreden in Vera. Vanavond is de eer aan zanger en gitarist Robert Fisher en violist David Michael Curry. Het optreden neigt soms naar eentonigheid, maar de rauwe geleefde stem van Robert Fisher blijft adembenemend mooi.

 

De samenstelling van de band is opmerkelijk, aangezien de band een collectief is dat volgens de zanger uit totaal tweeënveertig leden bestaat. Zanger en oprichter Robert Fisher is de spin van het geheel. Wie hem vergezelt tijdens een optreden, blijft meestal een verrassing. Vanavond is Fisher enkel in het gezelschap van violist David Michael Curry, waardoor het optreden een intiem tintje heeft.

Als het tweetal het podium betreedt, is het publiek in de relatief lege zaal muisstil. De stem van Fisher klinkt rauw en zwaar. Tegelijkertijd straalt er warmte vanaf. Niet alleen toont hij zijn vocale kwaliteiten, hij speelt ook gitaar. Het geluid van zijn stem en gitaar vullen moeiteloos de lege ruimte in de zaal. Het vioolspel van Curry zorgt voor een extra dimensie en waar nodig voor een dramatisch effect.

Aangezien het duo alleen elkaar en hun instrumenten heeft, getuigen de nummers van weinig afwisseling. Fisher past bij veel nummers dezelfde techniek toe in zowel zijn zangstijl als in zijn simplistische gitaarlijnen. Prachtig, maar het klinkt al snel eentonig. Door de combinatie met Currys gevarieerde vioolspel houdt het tweetal de aandacht van het publiek echter wel vast.

Het is een welkome afwisseling als Fisher een nummer a capella vertolkt. Het gebrek aan muziekinstrumenten zorgt voor meer kracht. De vibraties in Fishers warme geleefde stem getuigen dat hij ze niet nodig heeft. Verandering van spijs doet vaker goed. Zo ook wanneer Curry zijn viool als gitaar gebruikt en sporadisch een tweede stem verzorgt. Aan het eind laat hij nog zien dat hij ook een zaag bespeelt. Kippenvel.

Ondanks dat de nummers soms veel op elkaar lijken, blijft het geheel wel aangenaam klinken. De teksten hebben een groot poëtisch karakter. Ze ogen – net zoals de bandleden – melancholisch. Poëzie dat niet zou misstaan in een gedichtenbundel. Deze gave voor teksten komt ook naar voren in de verhalen die Fisher vertelt, al hebben deze maar zijdelings iets te maken met de nummers die hij aankondigt. Hij weet het in elk geval boeiend te brengen.

 

De twee muzikanten maken wel een ongemakkelijke indruk. Ondanks de verhalen is er weinig interactie met het publiek. Wellicht komt dit door de lage opkomst, maar de mannen op het podium ogen bijzonder ongelukkig. Dat is nergens voor nodig. Fishers stem, teksten en weliswaar simplistische gitaarspel zorgen samen met Currys muzikale kwaliteiten voor een uiterst aangename avond.