Cocorosie speelde zondag 16 mei opnieuw in De Oosterpoort, één van de twee optredens in Nederland ter promotie van het nieuwe album Grey Oceans. De zusjes worden ondersteund door drie muzikanten, maar verder is het podium als een uit de hand gelopen kinderkamer, waarin alles kan. Freak folk? Laten we het gewoon vrije muziek noemen.

Als er wel iets is dat een optreden van Cocorosie het meest treft, is dat wel vrijheid. De muzikanten, in dit geval een pianist, een human beat boxer en een percussionist (sort of), krijgen alle ruimte om zich lekker uit te leven. De makers van de beelden op de achtergrond hebben daar waarschijnlijk ook veel lol aan beleefd en de zusjes Coco en Rosie (bijnamen die hun moeder hen gegeven heeft) gaan helemaal los. Zij het elk op hun eigen manier.

Sierra (Rosie) danst en dartelt over het podium, totdat ze weer de microfoon grijpt en met haar geschoolde opera stem grootse momenten creëert. Bianca (Coco) lijkt wat serieuzer, is de gestudeerde van het stel, en voorziet de nummers met snerpende klanken van veel tekst en inhoud.

De human beat boxer is zo mager als een lat, maar kan klanken voortbrengen die je niet voor mogelijk houdt! Zware bassen, bezwerende didgeridoo geluiden, pure vodoo. Tegelijk weet hij de nummers soms waarlijk swingend te maken en zie je de zaal ontspannen een beetje heupwiegen en – waarachtig - af en toe zelfs een beetje dansen..

Mooie muziek, maar meer dan dat. Cocorosie roept beelden op, en die zijn ook te zien achter op het scherm. Duivelse mondjes in een Grace Jones achtig hoofd, een dollar teken dat in ‘US’ verandert, poppen, een vlinder, een kruis, natuur… Soms krijgen de beelden een vrij occulte en bijna paganistische lading. Vader Casady was nogal gegrepen door de oude Indiase religieuze rituelen en nam de dochters regelmatig mee naar bijeenkomsten waar ze later toch iets aan bleken te hebben.

De combinatie klassiek, opera, occultisme, kruizen, poppen en de witte, nog net niet bebloede wijde jurken roepen soms associaties op met een sfeer zoals je die ook tegenkomt in de Italiaanse horrorfilms uit de jaren zeventig van Dario Argento. Soms uitzonderlijk sereen en onbesmet, maar vervolgens slaat de waanzin weer toe en raak je behekst door de muzikale kracht. Als een exploderende speeldoos.

Want bovenal is Cocorosie erg muzikaal en weten ze de meest idiote invloeden te combineren door goed te doseren. En dat lukt ze met deze muzikanten ook heel goed in een live situatie. De Oosterpoort was even met Cocorosie in Wonderland. Papa en mama waren niet thuis en iedereen deed lekker waar ie zin in had. Heel bevrijdend.