Bevrijdingsfestival 2010 in Groningen heeft vast een nieuw bezoekersrecord gehaald. Het was de hele dag druk en de vele bezoekers laafden zich aan bier, fris, diverse uitheemse versnaperingen en natuurlijk een flinke portie muziek. 3VOOR12/Groningen was aanwezig om verslag te doen.

Met de entourage zit het wel goed bij Asteroids Galaxy Tour. De zangeres heeft een opkrullende pony met scheiding, kleren in de kleuren van de regenboog (en alles wat daarbij vloekt) en een bril die afkomstig lijkt uit de diepste galactische krochten van dit universum. Daarmee vergeleken is de electropop die ze maken wel heel aards. Ook al valt er een vleugje soul te bespeuren, het blijft vrij gewoontjes. Maar ach wat maakt dat uit. Het klinkt vrolijk en de zon schijnt. [TH]

Zangeres Wallis Bird heeft naast haar band ook een vrolijk humeur uit Ierland meegenomen. Ze betrekt vaak het publiek bij het optreden, waardoor de grote festivalweide een stuk kleiner lijkt. De poprocknummers met een folktintje doen het goed bij het publiek. Tijdens een cover van James Brown mag de drummer even zijn beatboxcapaciteiten laten horen. Die kunsten laat hij beter over aan beatboxkampioen Rahzel, die het programma op het Urban podium afsluit. Op haar eigen website kondigt Wallis Bird overigens aan dat ze op Lowlands 2010 zal spelen. [HH]

Lekker in de zon en op het gras liggen en naar metal luisteren. Blijkbaar gaat het goed samen want er is veel liggend publiek bij de optreden van Noir op het Local Heroes podium. Staande en headbangende fans zijn ook van de partij, natuurlijk. Hoewel de meeste lokale stereotiepe metalbandjes bij veel mensen sarcastische opmerkingen oproepen, is dit bij Noir niet het geval. Noir is geen clichéprogrockband, maar komt zeer professioneel en vakkundig over. De vocals van de leadzanger en de skills van de gitarist doen het imago van de band goed, hun sound doet niet onder voor de bekendere westerse metalbands. Misschien moet er toch meer aandacht aan Noir worden besteed, ze hebben de potentie om internationaal door te breken. [NM]

Nadat hij in 2009 Kunstbende heeft gewonnen is het snel gegaan met Dewolff. Een platencontract, een optreden tijdens De Wereld Draait Door, het kon niet meer stuk. En dat voor een band die de in de vergetelheid geraakte muziek van The Doors weer oppakt. Niets R&B, niets indie, gewoon weer een ouderwets Hammondorgel en rocken maar! Dat het aanslaat heeft alles te maken met het geweldige samenspel en de immense drive die erachter zit. Ongelooflijk voor jochies die nog niets eens geboren waren toen The Doors wereldwijd podia onveilig maakten. [TH]

Customs leggen de lat voor zichzelf hoog: ze hebben voor een retro-futuristische sound gekozen en ze zijn beïnvloed door bands als House Of Love en Echo And The Bunnymen. Daarnaast doet hun muziek aan Interpol en Editors denken. Om het tegen zulke bands op te nemen moet je wel heel goed zijn. Dat proberen Customs te bewijzen: ze zijn nog niet zo groot en goed als de bovengenoemde bands, maar ze zijn goed op weg. Dat blijkt uit hun energieke gitaarstukjes zoals in de ‘The Matador’, een echt festivalnummer. Of het wat langzamere maar erg mooie nummer ‘Violence’, dat ze ook tijdens hun strakke (in het pak) optreden op de Main Stage spelen. Een echte must-see en must-hear! [NM]

We Were Promised Jetpacks maakt britpop op het niveau van bands als Franz Ferdinand en Bloc Party, maar heeft het nooit tot dit rijtje geschopt. En dat heeft de band waarschijnlijk aan het uiterlijk te danken. Het zijn geen jonge jongens in skinny jeans met verwilderde kapsels. De frontman lijkt regelrecht uit een kroeg in Glasgow te zijn geplukt. Je verwacht eerder dat hij het clublied van zijn favoriete voetbalteam gaat zingen dan een set strakke britpopnummers. Wie vrij is van zulke soort trendgestuurde verwachtingen hoort een degelijk concert met kwalitatief goeie nummers. Maar de band mist het enthousiasme om veelbelovend te zijn. [TH]

Hulde aan de mannen van Das Pop! In oktober 2009 wisten ze “de kinderen van Groningen” al te overtuigen in Vera. Dit jaar gaan ze dan ook op het bevrijdingsfestival te Groningen uit hun dak. Iets wat zeker ook voor het publiek geldt. De muzikanten weten het publiek mee te sleuren in de tomeloze toch ook liefdevolle energie die hun muziek voortbrengt. Indie, poppie maar met een scherp randje. [MW]

De Britse band Hot Chip is als laatste aan de beurt op de Main Stage. De muziek laat zich door het Bevrijdingsfestival beschrijven als Britse electropop, maar de muzikanten doen gewoon lekker waar ze zelf zin in hebben. Het publiek wordt telkens blij verrast wanneer er een nieuw nummer start. Vooral het nummer ‘She Wolf’, oorspronkelijk van Shakira, komt als een donderslag bij heldere hemel. Dit is goed! Dit is lekker! Er mag gedanst worden! En dat wordt er dan ook volop gedaan. Hot Chip heeft het Bevrijdingsfestival bijzonder goed afgesloten. [MW]