De sfeer op Noorderzon aan het begin van de dinsdagavond heeft iets magisch. Neveldampen als gevolg van een heftige regenbui en de vele gekleurde lampjes transformeren het plantsoen tot een sprookjebos. De muziek van Isbells sluit daar prachtig op aan. In een uitverkochte spiegeltent vinden Isbells en het publiek elkaar. Het Vlaamse kwartet van drie mannen en een verlegen dame bespeelt de ronde zaal met hun intieme folkliedjes. Dat doen ze met opvallend weinig middelen. Een paar versterkte akoestische snaarinstrumenten, af en toe wat tromgeroffel en de vier alt-stemmen van de bandleden.

Samen vormen ze liedjes waarin voortdurend werd afgewisseld  tussen aanzwellend samenzang en verstilde gitaarmelodiën. Nummers als ‘Time’s Ticking’ en ‘Dreamer’ kunnen zich door de opgebouwde spanning prima meten met die van José Gonzálelez en Bon Iver. Maar ook vergelijkingen met Lullatone en Lewis & Clarke dringen zich op.

Kers op de taart was het moment waarop de bandleden alle kabels uit de gitaren trekken en volledig akoestisch spel ten gehore brengen. Het publiek lijkt als of ze in een droom verkeert, gehypnotiseerd als zij zijn door het muzikale schouwspel. Te snel komt aan deze droom een eind en is het optreden van Isbells afgelopen. Betoverd verlaat iedereen de tent.

Later deze avond speelt Local Natives op het Dok, aan de rand van de plantsoenvijver. De aankondiging op de Noorderzon site als ‘een van de beste bands van het afgelopen jaar’, konden ze alvast in hun zak steken. Niet onterecht trouwens; het album Gorilla Manor bracht de vijfkoppige indierock band uit Los Angeles internationale naam en faam door de opvallende mix van afrobeat en post punk.

Kenmerkend is de positie van de percussionist/zanger Matt Frazier, die op het podium even vooraan staat als gitarist/zanger Kelcey Ayer. Deze opstelling suggereert dat zang en ritme even belangrijk zijn. Voor wie Local Natives twee maanden geleden in Vera heeft gezien, was dat echter geen geheim meer. Dat optreden – één van de beste in Vera van afgelopen jaar - vormde voor Noorderzon ongetwijfeld de reden hen nogmaals naar Groningen te halen. Maar daar waar Vera compleet werd plat gespeeld, heeft de band het op Dok hoorbaar moeilijker.

De setlist is met te veel rustige nummers ongelukkig gekozen, terwijl het publiek duidelijk zin heeft in een feestje. Ook mist het simpelweg aan volume; Local Natives komt pas goed over wanneer de decibellen je om de oren vliegen. Daardoor kunnen nu alleen de voorste rijen optimaal genieten van nummers als ‘Warning Sign’ en ‘Sun Hands’. Dat is jammer, want aan de inzet van de band ligt het in ieder geval niet. Feit blijft natuurlijk dat het een gratis optreden is. Het kon minder, zeggen we dan in Groningen.