‘Een slagveld’, zo omschrijft zanger/gitarist Titus van ’t Veer na afloop het optreden van zijn band. Al in geen jaren is er meer zo veel tegelijk misgegaan. Alsof de goden ermee speelden. En dat terwijl het optreden 17 april in het Viadukt waarschijnlijk voorlopig een van de laatste is van de band. Het is tijd voor nieuw materiaal.

De avond wordt geopend door Everlaunch, een viertal Duitse ‘boys and girls’ (aldus de zanger) dat degelijke indierock brengt. Iets te degelijk, maar daar zijn het natuurlijk Duitsers voor. De band heeft in 2009 in het voorprogramma van Oasis gestaan en schijnt her en der betiteld te worden als ‘beste nieuwkomer van het jaar’, ook al bestaan ze al een tijdje. Het is goed voor te stellen dat ze het op een muziekzender goed doen, maar de show komt vanavond te gelikt over. Wel is het prijzenswaardig dat zanger Thorsten Finner goed zijn best doet om het publiek erbij te betrekken, dat een tamelijk afwachtende houding heeft.

De meeste mensen lijken dan ook voor Lawn te zijn gekomen, de band rondom broers Job en Titus van ’t Veer. Oorspronkelijk uit Friesland, maar inmiddels door Groningen ingelijfd. In 2003 stond Lawn op het punt om stevig door te breken met het album Backspace. In een tijd dat het soort alternatieve (post-)rock dat de heren spelen makkelijk gepromoot kon worden. De echte doorbraak is er echter nooit gekomen. En hoewel opvolger Silver (2008) een paar bijzonder sterke recensies heeft gekregen, die stuk voor stuk benadrukten dat het album muzikaal en inhoudelijk zijn voorganger overtrof, was de impact aanmerkelijk minder groot.

Het contrast met Everlaunch is meteen duidelijk. Waar die band een standaardopstelling gebruikt met de zanger netjes in het midden, staan Titus en Job beide aan een kant van het podium en is het aan showbassist Maarten Rischen om de aandacht te trekken. Een taak waar hij zich met verve van kwijt. Hij slingert zijn bas alle kanten op en weet er ondertussen heerlijk woeste loopjes uit te slaan. Maar na een paar nummers geeft een van zijn pedalen de geest en moet er geïmproviseerd worden. Als vervolgens bij Titus nog een snaar knapt, is het drama compleet. De concentratie lijkt weg, en de ergernis over zo veel pech is voelbaar.

De band probeert zich er zo goed en zo kwaad als het kan doorheen te slaan, maar weet nog maar bij vlagen echt grandioos te zijn. Het is jammer, want voorlopig lijkt dit het laatste optreden van Lawn. Rischen is druk met zijn andere projecten Shaking Godspeed, Tommy Ebben en Plastic Halo. En Titus geeft na afloop van het concert aan toe te zijn aan nieuw materiaal. Het is alleen te hopen dat er niet weer vijf jaar tussen twee albums zit. Want daarvoor zijn de jongens gewoon te goed en moeten ze vaker van zich laten horen.