Eindelijk is Groningen weer aan de beurt om de levende legende en jazzschone Candy Dulfer te ontvangen. Het publiek in de Oosterpoort is uiteenlopend. Grotendeels wat oudere mensen, maar ook veel jeugd en zelfs gezinnen met jonge kinderen zijn aanwezig. Jazz alleen voor oude mensen? Candy bewijst het tegendeel.

De jaren tachtig en negentig zijn weer in. Als de jongere generatie ze meegemaakt had, dan wisten ze dat Candy Dulfer waarschijnlijk een van de grootste muzikale exportproducten was van die tijd, en nog steeds blijft. Ze stond in het voorprogramma van Madonna en heeft met Prince samengewerkt. Maar een van haar bekendste samenwerkingen was met Dave Stewart van Eurythmics, die een wereldhit opleverde – 'Lily Was Here '. Een titeltrack die de gelijknamige film van Ben Verbong (Nederlandse titel: De Kassière) overtreft.

Als Candy en haar band beginnen te spelen, is het moeilijk om je ogen van haar af te houden. Haar spel is betoverend en ze straalt een enorme klasse uit. De toetsenist is een heel goede aanwinst voor de band. Hij weet de nummers leuker en frisser te maken met zijn retro-klinkende synthesizers. De trompettist is ook briljant; tijdens zijn solo's hangt het publiek aan zijn lippen. En als deze twee de menige sceptici niet konden overtuigen, dan doet de gitarist het wel met zijn stoere improvisatietalent. Eigenlijk is het overbodig om te vermelden dat de hele band zeer professioneel en vakkundig overkomt. Wat je dan weer niet vaak genoeg kan zeggen, is dat er een goede chemie is tussen de bandleden en dat ze allemaal enthousiast op het podium staan.

Candy wordt los van haar band bijgestaan door een "bijzondere" gast met een goede stem – Chance Howard. Hij en Candy communiceren goed met het publiek en de interactie tussen zaal en band verloopt uitstekend. Samen spelen ze verschillende nummers van Candy's oeuvre, maar ook een aantal covers. Dat doen ze op een geheel eigen manier, die soms zelfs beter dan het origineel klinkt, bijvoorbeeld de instrumentele versie van Alicia's Keys 'The Streets Of New York'. Zelfs 'Wait A Minute' van de Pussycat Dolls komt aan bod in een leuk, ver van ordinair, nieuw jasje. Candy zingt zelf ook nog een van haar favoriete nummers van Prince, allemaal met een bewonderenswaardig enthousiasme en charme.

Wie denkt dat jazz muziek is voor oude mensen en Candy dus ook, vergist zich. Candy geeft jazz juist een moderner en jeugdiger geluid door er een beetje funk en soul aan toe te voegen. Jongeren van nu zouden er goed aan doen naar haar muziek te luisteren: ze overtreft veel moderne muziekartiesten. En ze is ook een echt voorbeeld voor jonge meiden: een selfmade muzikant, talentvol en naturel, heel anders dan al die Rihanna's en Katies. En behalve dat ze zo mooi en vakkundig is, blijft een van haar grootste verdiensten dat ze Nederland op de jazzkaart heeft helpen zetten.