Een intiem avondje, waarbij veertig man één en al oor zijn, terwijl een stel singer-songwriters hun ziel blootleggen. Dat hadden Simplon en Lepel Concerts voor ogen toen ze One Trick Pony, Klaske Oenema en Timocreon uitnodigden om in de kleine zaal van Simplon te komen spelen. Helaas valt deze hoop in duigen. Luisteren blijkt voor sommigen namelijk lastig te zijn. In de kleine zaal van Simplon is het vanavond net of er een feestje gaande is, waarbij iedereen staat te kletsen, terwijl er ergens op de achtergrond vaag muziek is te horen. De ziel blootleggen heeft voor de artiesten dan ook geen zin.
Timocreon weet nog het best om te gaan met het roemoerige publiek. Als er naar hem toe wordt geschreeuwd voor wie dat nummer is geschreven, zegt hij droog: ‘Voor jou’. En ook bij het spelen van zijn repertoire blijft hij onverstoord. De nummers komen daarom prima over en zitten goed in elkaar, maar horizonverbredend is het moeilijk te noemen.
Bij de eerste noot die de achttienjarige Anne-Fleur annex One Trick Pony inzet verwacht je dat het publiek in één klap stil valt. Haar stem is zo krachtig dat het niet zou verbazen als het een operazangeres in een meisjespak zou blijken te zijn. Maar hoe geweldig ook, de plotselinge stilte blijft uit. Dit is jammer omdat One Trick Pony hier duidelijk last van heeft. Ze komt verlegen op en gaat zo ook weer af, waardoor alle muziek rond haar blijft hangen en ze het publiek niet weet te bereiken. Toch had het wel gekund, met een kanon van een stem en pianodeuntjes die zowel catchy als pittig zijn.
Klaske Oenema is vanavond de enige die niet alleen op het podium hoeft te staan. Ze krijgt steun van toetsenist Harm Wierda. ‘Samen’ wil niet zeggen dat de muziek ook voller is, de muziek doet het juist met zo min mogelijk noten. Saai? Nee, Klaske heeft de noten zo uitgezocht dat ze veel sfeer geven en een climax niet nodig is; het kabbelt voort zonder te vervelen. Maar ook bij haar blijft de intimiteit ver te zoeken. Zodat de hele avond in één zin te vatten valt: Het had zo mooi kunnen zijn!