Frank Zappa was geen alledaagse jongen, dus noemde hij zijn zoontje Dweezil. Dat is nu veertig jaar geleden. Vader Frank ontpopte zich tot een van de meest eigenzinnige muzikanten van de vorige eeuw. Toen de componist/gitarist in 1994 aan kanker bezweek bleven zijn nabestaanden achter met een kolossale muzikale erfenis van meer dan zestig albums en een onbekend aantal nooit uitgebrachte geluidsbanden. In 2006 besloot Dweezil er iets mee te doen. Hij verzamelde een keur aan virtuoze muzikanten om zich heen en trok de wereld in met een missie: “to have Frank’s music be in young peoples’ world”. Zondag 24 mei deed circus Zappa plays Zappa de Groningse Oosterpoort aan. Tegen half negen druppelde de grote zaal vol. Dweezils missie werd direct bedreigd, want jongeren waren nergens te bekennen. Het publiek bestond overwegend uit mannen van boven de dertig, beginnende buikjes, grijze slapen en de eerste tekenen van kaalslag op het achterhoofd. Maar dat mocht de pret niet drukken. Onder gejuich van de liefhebbers stortte zoon Zappa zich met een zeskoppige band op het oeuvre van zijn vader. Vocale klassiekers als Montana, Cosmic Debris en Willie the Pimp werden afgewisseld met uitgesponnen versies van complexe instrumentale composities als The Black Page. Middelpunt was vaak Dweezil zelf, die zich onbesuisd liet gaan in stuiterende gitaarsolo’s. Als jongen was de kleine Dweezil in de leer bij stuntgitarist Steve Vai, die bij vader in de band de ‘impossible guitar parts’ speelde. De lessen wierpen vruchten af. Als gitarist kan Dweezil zich meten met zijn excentrieke vader. Ook de andere bandleden zouden een goedkeurend knikje bij Frank hebben losgekregen. Schijnbaar moeiteloos toverden ze de ingewikkelde songstructuren uit hun instrumenten. De nummers zitten vol met plotseling opduikende, razendsnelle melodielijntjes die unisono opklonken uit saxofoon, gitaar en, ook al zo´n typisch Zappa ingrediënt, marimba. Dat Zappa´s uitzinnige composities niet achteloos uit de mouw te schudden zijn bleek toen het publiek verzoekjes begon te roepen. De band was nu bijna vier jaar bezig en ze hadden een behoorlijk aantal nummers in de vingers. Maar willekeurig putten uit de Zappa collectie was nog steeds ondoenlijk. ´Our brains would explode´, verontschuldigde Dweezil zich lachend. Dus speelde de band zich door de goed gekozen setlist heen. Na tweeëneenhalf uur maakte ze er een einde aan met uitsmijter Zombie Woof. Het publiek kreeg waar het voor kwam: een wervelende reis door Zappa´s universum. En de ware fan had helemaal geluk, want een half uur na de laatste noot zat Dweezil nog op de rand van het podium handtekeningen uit te delen.