Één van de muzikale optredens die niet in een studentenkamer plaatsvond, was dat van de uit Rotterdam afkomstige Dennis Kolen en zijn band, in de USVA. Het gemis van een kleine intieme setting viel echter weg zodra de ontroerende en mooie liedjes ten gehore werden gebracht. Er werd ook nog een cover van Free Falling gespeeld, verder natuurlijk alleen eigen muziek: over het algemeen mooie lieve liedjes, maar wel met pit en dus niet al te soft. Dennis Kolen en z'n entourage oogden zelfverzekerd, overigens in vrij grote bezetting inclusief drie gitaren, meerstemmige zang en toetsenist. Opvallend was hoe het optreden eindigde. Het publiek leek het niet helemaal door te hebben, dus het laatste enthousiaste applaus klonk pas toen de band al begon met afbouwen.
Bij Florian Wolff op de kamer –niet zijn eigen kamer, al had het zo gekund, hij komt ook uit Groningen– was de sfeer weer heel anders. Florian was zeer ontwapenend en bij tijd en wijle leek hij zelfs een beetje verlegen, al zou je dat niet zeggen aan de erg leuke stroom grapjes en droge opmerkingen. Het publiek in de iets groter dan normale studentenkamer was tijdens de nummers zeer stil, alsof je bij vrienden thuis allen geconcentreerd een CD beluisterde. Florian Wolff kan overigens –in positieve zin– gerust onze eigen Groninger Jack Johnson genoemd worden. Met zijn vrolijke doch relaxte en zomerse liedjes brengt hij iedereen onmiddellijk in een zeer ontspannen en tevreden toestand, dat was van de gezichten af te lezen. De interactie tussen het publiek en de singer/songwriter was ook zeer direct met veel dialogen. Het was net alsof Florian één van hen was die toevallig was opgestaan, een gitaar had gepakt en gewoon spontaan is gaan spelen na nog iemand geregeld te hebben voor de bas.
Bij Stukafest kan je helaas alleen maar drie bijzondere kamerconcerten meepakken maar misschien is dit aantal ook precies goed. Bij het Vlaamse No Angry Young Man in “hun” kamer was de sfeer tijdens de derde ronde zeer feestelijk. Er werd gedanst, gelachen, gejoeld en meegeklapt. De driekoppige band speelde uitbundig, vrolijk, opzwepend en stoer. De gitaar plus toetsen samen met de cello creëerde een indrukwekkend geluid dat een sterk klassieke ondertoon had. De Vlamingen bleken onvervalste entertainers die van het publiek niet mochten stoppen met spelen. “Ok, dan gaan we nog even door, maar eerst een biertje!”
Bij het afscheid van zowel No Angry Young Man als het laatste kamerconcert van de avond somde de frontman van de band op uitstekende wijze de essentie van de avond op: “Jullie waren een zeer fijn publiek.” Het 'traditionele' eindfeest in Simplon met ondermeer een fantastisch swingend optreden van Balkan Beats band Orient Express deed daar niets aan af: de synergie en co-creatie van de sfeer door zowel de muzikanten in de studentenkamers als het daar aanwezige publiek, maakten van elk optreden een subliem versterkte ervaring. Het is dan ook geen wonder dat het concept van het huiskamerconcert een groeiende trend aan het worden is.