Groningse elektronica producer Reimer Eissing, bekend als Kettel, is net terug uit Japan. Daar stond hij voor uitverkochte zalen, vaak als headliner, voor een publiek van een paar duizend man. Ook in andere landen lukt het hem op eigen kracht een club vol te krijgen. "In Spanje stond ik pas op een festival. Ik mocht na Aphex Twin, hij warmde als het ware voor mij op." Hij lacht erbij wanneer hij dit zegt, maar eigenlijk is het gewoon waar. Kettel is een graag geziene gast, alleen op eigen grond kom je hem weinig tegen. "Ik geloof dat Todays Art één van mijn laatste optredens hier was." Alweer meer dan een half jaar geleden dus, in een kleine kroeg in Den Haag. "Ik weet niet zo goed of ik het nou jammer vind of dat het me niet kan schelen dat het in Nederland niet zo wil lukken. Soms vind ik het wel erg, dat is meestal na een nieuwe release zoals nu. Maar gelukkig kom ik net uit Japan, ik zit weer vol zelfvertrouwen."

Vorige maand kwam zijn achtste album Myam James Part 2 uit op Sending Orbs, het label van zijn broer. Met daarbij zeker nog een stuk of twaalf EP's kun je spreken van een indrukwekkende discografie voor een 26-jarige, maar Kettel zelf bekijkt het van de nuchtere kant. "Wat is 60 minuten aan muziek in één jaar tijd?"

Nadat hij op zijn zestiende Mouse on Mars hoorde, begon hij zelf te experimenteren met elektronica. "Tot dan toe luisterde ik naar klassieke muziek. Ik had geen flauw benul hoe het moest. Maar bij mij werkt het zo dat wanneer iets me raakt, ik de drang heb om het zelf te maken." Hoewel zijn eerste EP meteen op het gerenommeerde Planet Mu uitkwam- bekend van onder meer Venetian Snares en Tim Exile- luistert hij er niet graag naar terug. Te amateuristisch, vindt hij. Toch wordt hij vanaf dan snel opgemerkt als bijzondere verschijning in het genre. Misschien juist door die klassieke achtergrond weet hij elektronica zowel kaal en knisperend als weemoedig te laten klinken.  En de piano is niet uit zijn muziek weg te denken.

Op zijn vierde neemt hij pianoles bij een docent van het conservatorium. Niet op aandringen van zijn ouders, hij wil het zelf. "Mijn ouders doen niets in de muziek, mijn grootouders wel. Mijn oma was een klassieke zangeres en mijn opa organist. Bij hen heb ik ook veel tijd doorgebracht. Ze leven nog, ze zijn nu ongeveer in de negentig. Ze luisteren weleens naar mijn albums. Ze zeggen dat ze het mooi vinden, al vertellen ze er tegen mijn moeder bij dat ze het wel jammer vinden dat de bass er soms iets teveel doorheen komt."

Van Drachten verhuist Reimer naar Groningen voor de studie Nederlands. Die maakt hij niet af, maar hij woont er nog wel. Bewust? "Het schijnt nogal een ding te zijn dat ik in Groningen woon. Jaren geleden is er eens een foto van mij in mijn studentenkamer van destijds op het internet terechtgekomen. Die foto achtervolgt me nog altijd. Sindsdien sta ik bekend als de jongen die zich schuilhoudt in zijn kleine kamer, waar ik dag en nacht muziek maak. Dat is niet zo. Ik vind het prima hier, omdat ik hier mijn vrienden en familie heb. Dat is alles. Het is misschien ook eerder luiheid dat ik nog niet verhuisd ben."

De studentenkamer is inmiddels wel verruild voor een appartement vlakbij het centrum, waar hij op stipte tijden, nooit ’s avonds aan zijn muziek werkt. Hij hoeft ook niet omringd te zijn door collega-producers om bevestiging voor zijn werk te krijgen. "Ik heb altijd wel vertrouwen gehad in mijn muziek. Het gaat vanaf het begin goed en kan ik er ook van leven. Als dat lukt, heb je reden genoeg om aan te nemen dat het kan. Maar ik ben geen planner, wat ik volgend jaar doe zie ik dan wel weer."

Hij kijkt dan misschien met open vizier naar de toekomst, tegelijkertijd denkt hij ook wel na welke richting hij op wil. Myam James Part 2 zou als opvolger van Myam James Part 1 en daarom zouden ze direct na elkaar verschijnen. Toch gebeurde dat niet. "Na het uitbrengen van het eerste deel, dat erg ritmisch is, vond ik het wel genoeg geweest. Ik wilde een andere sfeer neerzetten, expressiever te werk gaan. Filmmuziek lijkt me leuk om te maken, die richting gaat dit album ook meer op. Misschien moet je het ook wel als een sollicitatie zien", waarna hij lacht en vervolgt. "Ach, ik heb het er wel eens met mijn vrienden over waarom ik steeds minder reacties krijg vanuit Nederland. Maar het enige dat ik eigenlijk verlang is dat mensen mijn muziek mooi vinden en dat ik er mijn geld mee kan verdienen.”