Eindelijk is het weer zover, tijd voor het enig lichtpunt in januari: Eurosonic Noorderslag. Dit jaar zijn het de Belgische bands die extra aandacht krijgen. Het centrum van de stad Groningen wordt als vanouds overspoeld door muziekfans en bobo’s, die overal met hun neus vooraan staan. Dit tot ergernis van de gewone festivalbezoeker. Een dame in de meterslange wacht rij voor Huize Maas verzucht: “Het lijkt wel een kastensysteem hier!” In de Magic Mirror, een nieuwe tent die op de Grote Markt verscheen, kan iedereen binnengaan. Overdag kunnen ook niet-festivalgangers daar de 3voor12TV-sessies bijwonen. Zo is het festival dit jaar toch wat toegankelijker geworden. Ook zijn er opvallend veel vrouwelijke artiesten dit jaar, van de zoete-meisjes-electro van Firefox tot de vreemde americana van Moriarty.

Bij binnenkomst is het voor iedereen meteen duidelijk, The Jessie Rose Trip draait om Jessie Rose. Ze is niet te missen met haar half rode, half blonde boblijn, een enorme plastic smaragd om haar hals en aangesnoerde pantalon die tot onder de borst zit. Maar gelukkig heeft ze ook een verrukkelijke band bij zich, die afwisselend trompet, (mini)gitaar, synth, bas en contrabas bespeelt. Dat resulteert in een swingende mix van surf en reggae waar Hendrix’-licks en Billy Holliday elkaar ontmoeten. Spannend, fris en fruitig.

Het is dus een beetje lady’s night vanavond. Firefox, de Noorse electro-formatie, brengt Vera in beweging. De bandnaam heeft niets met de internetbrowser te maken, zo wordt uitdrukkelijk in de aankondiging vermeldt. Zangeres Andrea Kellerman blijkt in het bezit te zijn van zowel een prachtig gezichtje als een dito stem. Het is dan ook echt vreselijk jammer dat daar steeds een blikkerige drumpadbeat doorheen klinkt. De nummers zijn lekker eighties maar willen door het ontbreken van een steady beat niet echt doordringen tot het publiek.

In Huize Maas staat Dinosaur Pile Up op het Vismarkt podium. Terwijl de fans buiten in de kou staan te dringen, rookt drummer nog snel een sigaretje buiten. Ook voor artiesten geldt kennelijk het strenge rookverbod. Zanger Matt Bigland geeft het tijdens de show zelf toe, ze zijn “a little bit tired” en dat doet de stonerpop van deze Engelse band niet veel goeds. Alleen de drummer beukt er op los, zanger en bassist lijken in een tourdipje te zitten. De vette stonerriffs in sommige nummers brengen een extatische sfeer teweeg, terwijl de songs die meer op zang gebaseerd zijn daar afbreuk aan doen. De band lijkt bijna opgelucht weer in de backstage te kunnen verdwijnen.

Dan maar eens gaan kijken wat er in de Magic Mirror gebeurt. Er hangt een intieme sfeer in de tent. Meeste bezoekers zijn hier van het rustigere type. Het Zweedse Hellsongs staat duidelijk te popelen om het podium te bestijgen. Harriete Ohlsson, stem van de band, is een opvallende verschijning met haar enorme zwarte tutu en zilveren sportschoenen. De bandnaam roept metalassociaties op maar dat is een pastis: een cover van Iron Maiden wordt omgetoverd tot een meerstemmig feministisch strijdlied, publieksparticipatie met uitgebreide instructie (meezingen, knippen en klappen wordt uitdrukkelijk aangemoedigd) worden afgewisseld met introspectieve melancholische songs. En als blijkt dat de gitarist een ware studie heeft gemaakt van Nederlandse one-liners kunnen ze niet meer kapot bij het Groningse publiek.

John & Jehn spelen op een glitterpodium. Een mannetje en een vrouwtje, bas en gitaar. Het optreden komt maar moeizaam op gang, John en Jehn lijken aanvankelijk beide in een eigen wereldje te zitten. Een drummer lijkt een gemis bij deze tweekoppige band, maar uiteindelijk wordt de beat uit de drumcomputer met een ranzig rocksausje toch overtuigend: John zoekt toenadering tot Jehn en met de halzen van hun gitaren gekruist nemen ze het publiek mee in een ravenzwarte wave, waarbij alleen de theatrale poses nog aan hun Franse bloed herinneren. De sound is lichtvoetig en duister tegelijk, somber en vrolijk. Jehn brengt vrolijke nootjes in met toetsen en mondharmonica.

Een van de laatste bands van vanavond is meteen ook de vreemdste: Moriarty, een multinationaal gezelschap, speelt in de kleine maar stampvolle bovenzaal van het Grand Theater. De invloeden uit verschillende hoeken van de aardbol zijn geblend tot een uiterst originele country noir, met prominente rol voor mondharmonica. De muzikanten zijn extreem gedreven. Wanneer tijdens een van de eerste nummers de stroom van de gehele band uitvalt gaan ze onverstoorbaar verder. Rosemary hypnotiseert het publiek met haar bezwerende dromerige zang. De soundtrack van een droom uit je kindertijd. Er wordt tot het einde toe ademloos geluisterd.