dEUS. Het enige punt waarop België Nederland verslaat , ‘Tien voor taal’ niet meegerekend. dEUS is onmiskenbaar rock, maar dan wel op een hele eigenzinnige manier. De muziek zit vol bijzonderheden en is heel gelaagd. Op het eerste gehoor soms een brei van geluid, maar voor de aanhouder geniale muziek.
dEUS speelt vandaag (18 augustus) in de Kleine Zaal van de Oosterpoort, wat opmerkelijk is, omdat ze vier jaar geleden nog in de grote zaal speelden, terwijl ze alleen maar bekender zijn geworden. De zaal staat dan ook op knappen, zo vol zit het. Het intieme concertje waar sommigen op hadden gehoopt is het dus niet, maar dat ligt niet alleen aan de zaal. dEUS zet muzikaal gezien een geweldig goede show neer, maar zich veel van het publiek aantrekken doen ze ogenschijnlijk niet.
De muziek van dEUS staat als een huis of beter gezegd als een blok beton. En dat is live alleen maar beter. Het zijn stuk voor stuk topmuzikanten die elkaar feilloos aanvoelen. Bovendien spelen ze niet gewoon de nummers van de CD na, maar geven ze elk nummer weer een andere invulling. Hier en daar een gitaarsolo erbij, een onverwachte break of zelfs een geheel nieuwe bridge. Verder maken ze op precies de juiste momenten gebruik van vier uiterst charmante achtergrondzangeressen. Deze muzikale expertise is ook terug te horen in de nieuwe nummers die ze spelen, deze krijgen een even hard applaus als de dEUS-klassiekers, wat veelbelovend is voor hun volgende plaat.
Dan moeten we het even hebben over de sex-appeal van frontman Tom Barman. Die man heeft een aantrekkingskracht van hier tot Tokio- ik ben een man en heteroseksueel geaard, en toch... Een paar mensen in het publiek gapen hem aan en denken zichtbaar: ‘ik wou dat ik zo was’. Zijn aantrekkingskracht zit hem in hoe zeker, nonchalant en routineus hij daar op het podium staat; zo van: ‘dit doe ik wel even’. Een mooi voorbeeld is de sigaret die hij heel bewust opsteekt bij het nummer ‘smokers reflect’. Deze bijna arrogante houding is gelijk het minpunt van de show. Hij, de aangewezen persoon om contact te maken met het publiek, laat dit achterwege. Alsof het niets bijzonders is staat hij daar en voelen wij ons als publiek lichtelijk overbodig. De één heeft daar meer last van dan de ander, maar jammer is het zeker.
De laatste cd van dEUS (‘Vantage Point’) is vaak als ‘rauw’ omschreven in de meest positieve zin van het woord. En dat kwam in de Oosterpoort goed naar voren, de muziek was in al zijn rauw- en kilheid steen en steengoed. Dat ze zich ook naar de muziek gedroegen, mag je ze eigenlijk niet kwalijk nemen. Maar toch had iedereen stiekem gehoopt op een beetje warmte van Tom.